Filmy monodram

Julia Sarah Stone w roli sceptycznej córki i jedyny w swoim rodzaju Don McKellar w roli gadatliwego ojca prezentują szczytową formę aktorską w zabawnej i przejmującej adaptacji opowiadania Dave'a Eggers a zrealizowanej przez Annę Maguire.

Carrie Fisher ze swadą i humorem opowiada na scenie o swoim barwnym, choć niełatwym życiu. Nie omija tematów związanych z burzliwym związkiem jej rodziców, dorastaniem w Hollywood czy własną karierą aktorską. Wspomina nieudane małżeństwo z Paulem Simonem i porusza kwestię swojego uzależnienia od narkotyków i alkoholu. Nie brakuje jej przy tym dystansu do siebie i lekkości języka. A trzeba przyznać, że Carrie ma o czym mówić. Jest aktorką, autorką scenariuszy i bestsellerowych książek – na podstawie jednej z nich powstał znany film Pocztówki znad krawędzi. Jej rodzicami byli piosenkarz Eddie Fisher, po którym, jak twierdzi, odziedziczyła psychozę maniakalno-depresyjną, i hollywoodzka gwiazda Debbie Reynolds. Fisher w wieku dziewiętnastu lat stała się ikoną popkultury, wcielając się w rolę księżniczki Lei w kultowej trylogii „Gwiezdne wojny”. Znakomity monodram Carrie Fisher, oparty na jej własnym scenariuszu i wyprodukowany przez stację HBO, został nagrany przed żywą publicznością. Produkcja bawi i wzrusza, a sama aktorka prezentuje się jako osoba obdarzona błyskotliwym poczuciem humoru, zmysłem autoironii, a także ciętym językiem. Za reżyserię filmu odpowiedzialni byli twórcy „Party Monster” oraz głośnych dokumentów „Głęboko w gardle” i „Becoming Chaz”, Fenton Bailey i Randy Barbato. Obraz został wyróżniony dwiema nominacjami do nagrody Emmy (najlepszy montaż, najlepsza produkcja w kategorii program variety/musical/komedia).

Monodram w reżyserii Mirosława Neinerta, opracowany na podstawie tekstu Alojzego Lyski „Jak Niobe”. Opowieść górnośląska jest kolejnym zaproszeniem widza Teatru Telewizji do przeżycia widowiska inspirowanego historią i kulturą Śląska. W roli głównej zobaczymy Grażynę Bułkę. W 2017 roku Grażyna Bułka została nagrodzona za tę kreację Złotą Maską w kategorii najlepsza rola kobieca. To właśnie kreacja aktorska stanowi główną oś/siłę spektaklu – wachlarz sytuacji i emocji, które obnaża przed widzem w intymnej przestrzeni (krzesło, ryczka to jedyne elementy scenografii), budują napięcie, silnie oddziałując na odbiorcę. Hanka Jonakowa, Ślązaczka urodzona pod Pszczyną, snuje opowieść, w której jej osobiste przeżycia splatają się z wielkimi, historycznymi wydarzeniami; te niemal zawsze oznaczają strach i cierpienie.

Spektakl portretuje Barbarę Sadowską – poetkę, antykomunistyczną działaczkę. W maju 1983 r. Milicja Obywatelska zatrzymała i pobiła jej syna, niespełna dziewiętnastoletniego Grzegorza Przemyka, który z powodu odniesionych ciosów zmarł. Sztuka jest opowieścią matki o żałobie, a przede wszystkim o miłości, która pozwala przetrwać najtrudniejsze momenty. To także historia o pragnieniu sprawiedliwości i walce o nią wbrew systemowym przeciwnościom, a także o marzeniach i ideałach młodości, które nie zawsze udaje się zrealizować.

Monodram w wykonaniu Redbada Klynstry-Komarnickiego. „Ziemia uderzyła o piłkę” to metaforyczny tytuł monodramu drogi. Mężczyzna w średnim wieku podczas samotnej podróży, w Sylwestra, wraca samochodem z pogrzebu ojca z Amsterdamu do Warszawy i dokonuje aktu symbolicznej spowiedzi. Swój monolog rejestruje, ponieważ pragnie, aby jego dorosły syn, w przyszłości usłyszał tę rodzinną historię. Opowieść mężczyzny jest miejscami gorzkim rozliczeniem z własną przeszłością, choć chwilami pojawiają się także zabawne anegdoty. Widz jest tutaj podglądaczem, świadkiem intymnej spowiedzi aktora o jego niełatwej zawodowej drodze w nowej ojczyźnie, ale przede wszystkim niezwykle trudnych relacjach z najbliższymi. Jedną z ważnych inspiracji dla tego spektaklu był głośny film „Locke” z Tomem Hardym w roli głównej. Pierwotną partyturą był tekst monodramu „Matko Jedyna!”, który był grany w 2017 roku w Instytucie Teatralnym w ramach Festiwalu Nowe Epifanie.

Monodram Doroty Landowskiej na motywach książki Angeliki Kuźniak „Stryjeńska. Diabli nadali”. Scenariusz spektaklu napisała Anna Duda. Zasadnicza oś akcji w spektaklu „Stryjeńska. Let's dance Zofia”, została oparta na dramatycznych losach Zofii Stryjeńskiej, najbardziej znanej – obok Tamary Łempickiej – polskiej plastyczki dwudziestolecia międzywojennego, przedstawicielki art deco. Dorota Landowska buduje portret artystki, zmagającej się z rzeczywistością, w której nie istniała możliwości rozwoju artystycznego i zawodowego dla kobiety. Landowska przenosi na scenę historia życia Stryjeńskiej, podejmując szereg aktualnych tematów – feminizm, przemijanie, łączenie życia prywatnego z niezależnością twórczą, nieszczęśliwą miłością, schizofrenią, stratą. Ale przede wszystkim buduje portret kobiety niezależnej, której pragnieniem jest żyć i tworzyć.

Spektakl jest adaptacją groteskowej powieści autorstwa Sergiusza Piaseckiego. Akcja rozgrywa się w Wilnie, w Lidzie i okolicach. Jest to przede wszystkim psychologiczny obraz typowego przedstawiciela o mentalności sowieckiej w czasach stalinowskich, który nie potrafi zdobyć się na samodzielne myślenie, człowieka o zachowaniu zmechanizowanym i opartym na strachu, posłuszeństwie, ideologii bolszewickiej oraz nienawiści do wyimaginowanych burżuazyjnych wrogów.