Bukolika to czuły portret relacji między matką a córką, utkany z drobnych gestów, spojrzeń i wspólnego milczenia. W ich samotnym świecie kryje się równocześnie spokój i tęsknota – za drugim człowiekiem, za rozmową, za wspólnotą. Twórcy z ogromną empatią obserwują swoje bohaterki, pozwalając im mówić własnym głosem, a z tej obserwacji rodzi się opowieść o kobiecości, odrębności i duchowym zakorzenieniu w naturze.
Trzeci plan filmu stanowi sama przyroda – obecna, żywa, współuczestnicząca. Lasy, zwierzęta i zmieniające się pory roku tworzą tło, które staje się pełnoprawnym bohaterem tej historii. To właśnie w pejzażu kryje się rytm życia Danusi i Basi – codzienne obowiązki przeplatają się z kontemplacją, a każda czynność, choć pozornie prosta, niesie w sobie głęboki sens.
Bukolika zamienia zwykłą codzienność w poezję obrazu i dźwięku.