Filmy katalonia

Dwie młode Amerykanki, Vicky (Rebecca Hall) i Cristina (Scarlett Johansson) przyjeżdżają na wakacje do Barcelony. Vicky, inteligentna i czuła, ma niedługo wyjść za mąż; otwarta na emocjonalne i seksualne przygody Cristina to jej zupełne przeciwieństwo. Podczas pobytu, obie bohaterki dają się wciągnąć w niekonwencjonalną, romantyczną i seksualną przygodę z Juanem Antonio (Javier Bardem), charyzmatycznym malarzem, uwikłanym w burzliwą i skomplikowaną relację ze swoją byłą żoną, Marią Eleną (Penélope Cruz).

Dziennikarz Hank Robinson z małej stacji telewizyjnej stosujący mniej niż etyczne metody znajduje informatora, skłonnego ujawnić rewelacje, które mogą całkowicie zmienić świat globalnej telekomunikacji i Internetu.

Warto było czekać pięć lat na kolejny film Carli Simón, twórczyni pamiętnego Lata 1993. W nagrodzonym Złotym Niedźwiedziem na Berlinale Alcarràs katalońskiej reżyserce udało się ocalić wszystko to, co decydowało o sile jej debiutu. Opowieść o blaskach i cieniach codziennego życia rolników z tytułowej wioski ma w sobie znaną z Lata… autobiograficzną szczerość, ciepło i dyskretne poczucie humoru. W obu filmach umieszczenie w centrum dziecięcych bohaterów pozwoliło także na nadanie waloru niezwykłości błahym, pozornie nieefektownym wydarzeniom. Na tym jednak podobieństwa się kończą, gdyż kameralne Alcarràs zostaje nieoczekiwanie wzbogacone o – niemal nieobecny w debiucie Simón – wydźwięk polityczny. Podobnie jak w klasycznym Drzewie na saboty Olmiego, spokój prowincjonalnego świata zostaje w filmie Katalonki bezpowrotnie zburzony przez wtargnięcie nowoczesności i postępu. W obliczu tych wydarzeń bohaterowie muszą na naszych oczach dokonać brzemiennego w skutkach wyboru pomiędzy pragmatyzmem a idealizmem.

Cała fabuła filmu opiera się na luźno połączonych ze sobą rozmowach różnych ludzi, znajomych bądź też nie, na praktycznie każdy temat. Slackerzy rozmawiają o życiu, miłości, książkach, anarchii, świecie, który ich otacza i który, teoretycznie, ich nie potrzebuje. Slacker jest to bowiem amerykańskie określenie na dorosłego człowieka, który nic nie robi, ale zachowuje się jakby wiedział wszystko.

Diego (Yves Montand) jest jednym z głównych przywódców hiszpańskiej partii komunistycznej. Jedzie do Paryża (gdzie mieszka) z misji w Madrycie. Został zatrzymany na granicy przy kontroli tożsamości, ale udaje mu się przejść dzięki Nadine (Geneviève Bujold), córki mężczyzny, którego paszport jest wykorzystany przez niego. Kiedy przybywa do Paryża, zaczyna poszukiwania jednego ze swych towarzyszy, Juana (Jean-François Rémi), by uniemożliwić mu wyjazd do Madrytu, gdzie mógłby zostać aresztowany przez policję Franco.

W serialu „Smiley” poznajemy załamanego Álexa. W wyobraźni tworzył fantazje z chłopakiem, który po paru tygodniach nagle go porzucił. A jemu wcale się to nie podoba. Chwyta więc za telefon i nagrywa wiadomość, żądając wyjaśnień. To nagranie będzie miało zaskakujące konsekwencje… bo przez pomyłkę zostawia wiadomość na poczcie głosowej Bruna, którego w ogóle nie zna. Ta pierwsza pomyłka jest pierwszą z serii zdarzeń, które na zawsze zmienią życie Alexa i Bruna.

Po rozpoczęciu studiów filozoficznych w życiu Pola pojawiają się nowe intrygujące znajomości i budząca grozę profesor.

Claudie (Hélène Foubert) jest młodą przestępczynią, która została umieszczona w domu poprawczym. Spotyka Antonio (Sergi López), hiszpańskiego imigranta, który bierze ich związek na poważnie. Ich znajomość szybko staje się burzliwa. Claude zostaje zwolniona z domu poprawczego. Ale dziewczyna boi się, nadal czegoś szuka, a przede wszystkim musi uregulować pewne rachunki z matką.