Filmy Rumunia

Rose i Lissa mają takie same problemy jak wszystkie nastolatki, tyle że uczą się w Akademii wampirów – tajemnej szkole z internatem. Tu uczniowie dzielą się na morojów (śmiertelne, pokojowo nastawione wampiry) i dampiry (w ich żyłach płynie krew wampirów i ludzi, są opiekunami morojów). Choć nieśmiała Lissa jest księżniczką morojów, a buntownicza i żywiołowa Rose – dampirką, są połączone telepatyczną więzią i wierzą, że ich przyjaźń będzie trwać wiecznie. Pod warunkiem jednak, że przetrwają do końca roku szkolnego. A nie będzie to proste zadanie, bo szybko zorientują się, że to właśnie w Akademii grozi im największe niebezpieczeństwo. Dodatkowo wbrew wszelkim regułom Lissa zakocha się w tajemniczym Christianie, a Rose w kimś, w kim nigdy nie powinna – czyli w szkolącym ją mentorze.

Szczyt Zimnej Wojny. Prawa ręka i najbliższy doradca rumuńskiego dyktatora Nicolae Ceaușescu skrywa sekret. Jest podwójnym agentem, który teraz musi uciec z Rumunii i przed Ceaușescu, zanim prawda wyjdzie na jaw.

W palącym słońcu greckiej wyspy animatorzy z hotelu all inclusive prowadzonego przez charyzmatyczną Kalię przygotowują się do sezonu. Tekturowe dekoracje, cekinowe kostiumy i występy taneczne wdzierają się na scenę. W miarę upływu lata ciśnienie wzrasta, noce następują jedna po drugiej i budzą się demony Kalii (Dimitra Vlagopoulou). Kiedy włączają się reflektory, przedstawienie musi trwać… ale czy to nadal ma dla niej znaczenie?

Voyagers to historia świeżo upieczonych kosmonautów, którzy otrzymują niezwykle ważne i odpowiedzialne zadanie. Otóż będą musieli skolonizować odległą planetę. Niestety nie wszystko idzie zgodnie z planem. Z czasem wśród młodych kosmonautów zaczynają pojawiać się pierwotne instynkty, które skutkują wybuchem na statku nieokiełznanego i niebezpiecznego chaosu. Pożądanie, głód władzy i strach zaczynają brać górę nad podróżnikami. Czy to izolacja, czy może coś innego powoduje taki stan rzecz?

Angela (Ilinca Manolache), asystentka produkcji, podróżuje po Bukareszcie, aby wziąć udział w castingu do reklamy dotyczącej bezpieczeństwa w miejscu pracy zleconej przez międzynarodową firmę. Ta „Alicja we wschodniej krainie czarów” spotyka w swoim wyczerpującym dniu: wielkich przedsiębiorców i prawdziwych prześladowców, bogatych i biednych, osoby z poważnymi niepełnosprawnościami i partnerów seksualnych, jej cyfrowy awatar i inną Angelę ze starego, zapomnianego filmu, westerny, kota, a nawet zegar Szalonego Kapelusznika...

Podczas rodzinnego posiłku, czwórka rodzeństwa odkrywa kontrowersyjną przeszłość ich ojca lekarza, który skrycie ją ukrywał. Mimo, że to objawienie dzieli rodzinę, powstaje kolejny skandal: Romeo i Sasha, brat i siostra, w tajemnicy utrzymują symbiotyczną miłość fizyczną.

Film podejmuje temat wojny w byłej Jugosławii. A dokładnie masakry w Srebrenicy, gdzie ponad 8 tysięcy bośniackich muzułmanów, mężczyzn i chłopców, zostało zamordowanych przez Serbów na oczach żołnierzy międzynarodowych sił pokojowych. Ale ta wojna jest inna, bo widziana oczami kobiet: reżyserki i jej tytułowej bohaterki, tłumaczki, desperacko próbującej nazwać i powstrzymać wydarzenia, których grozy nikt nie chce przyjąć do wiadomości. Aida (warta wszystkich nagród, wybitna kreacja Jasny Đuričić) pracuje w bazie ONZ, wokół której gromadzą się tysiące cywilów. Szukając w tłumie męża i synów, wierzy, że uda jej się kogoś przekonać, komuś wytłumaczyć, wybłagać jeden podpis, wynegocjować życie.

Toma (Mircea Postelnicu) i Ana (Diana Cavallioti) spotykają się jako studenci na wydziale literatury i szybko zakochują się w sobie.

Kilka dni przed Bożym Narodzeniem Matthias (Marin Grigore) wraca do swojej rodzinnej, wieloetnicznej wioski w Transylwanii, po tym jak rzucił pracę w Niemczech. Martwi się o dorastającego bez niego syna Rudiego, o pozostawionego samotnie ojca Otto (Andrei Finti) i pragnie ponownie zobaczyć Csillę (Judith State), swoją byłą dziewczynę. Próbuje bardziej zaangażować się w edukację chłopca, który zbyt długo pozostawał pod opieką matki Any (Macrina Barladeanu, i chce pomóc mu przezwyciężyć irracjonalne lęki. Kiedy fabryka, którą zarządza Csilla, decyduje się na rekrutację pracowników z zagranicy, spokój małej społeczności zostaje zakłócony, niepokój ogarnia także dorosłych. Frustracje, konflikty i namiętności powracają, burząc pozory pokoju we wspólnocie.

Touch Me Not to oda do ludzkiego ciała i związanych z nim pragnień, ale przede wszystkim ― wezwanie do akceptacji odmienności. Adina Pintilie testuje w swoim filmie terapeutyczny potencjał dotyku, obnażenia ciała i emocji, a towarzyszy jej w tym trójka bohaterów. Wszyscy mierzą się przed kamerą z tym, co ich blokuje, ogranicza, przeraża. Obserwując relacje między nimi, Pintilie stawia pytania o to, jak rozumiemy „intymność”, „piękno”, „związki” czy „pożądanie”. W czasach, w których ciało może stać się polem ideologicznej bitwy, nagość okazuje się manifestacją wolności.