Filmy Rumunia

Cornelia właśnie skończyła 60 lat, jest zadbana, majętna i szanowana. Osiągnęła sukces zawodowy, ma oddanego, siedzącego pod pantoflem męża oraz wpływowych znajomych wśród bukareszteńskich elit. Jednak życie wcale Cornelii nie cieszy… Ukochany jedynak, jej oczko w głowie, 34-letni Barbu ze wszystkich sił stara się uniezależnić od matki. Wyprowadził się z domu, ma własny samochód, a także dziewczynę, która zupełnie nie spełnia standardów Cornelii. A najsmutniejsze jest to, że Barbu unika rodzicielki jak ognia. Nie raczył nawet przyjść na jej urodziny! Kiedy Cornelia dowiaduje się, że syn uczestniczył w tragicznym wypadku, zaczyna walczyć o niego jak lwica o swoje młode. Używa wszystkich wpływów, ustosunkowanych przyjaciół i pieniędzy, aby uchronić Barbu przed więzieniem. Marzy, by syn wrócił do domu i znowu stał się jej „małym chłopcem”…

Wchodząc z kamerą do domu Paula i Adriany, filmując ich codzienność, Muntean ośmiesza wszystkich zapalczywych minimalistów i propagatorów dogmy, którzy podobnego poziomu realizmu nigdy nie osiągnęli. Tuesday, After Christmas to intymna historia małżeństwa u progu rozpadu, rozdartego zdradą Paula, ale i jego dylematem moralnym. Skok w bok okazuje się dla niego zmysłowym orzeźwieniem, z którego wypada się rozliczyć – powiedzieć żonie. Ale czy to zrobi, czy będzie w stanie? "To nie jest film o winie, to film o wyborze" – mówi reżyser. I faktycznie: decyzja o ewentualnym przyznaniu się do zdrady odegra kluczową rolę w życiu bohatera i historii małżeństwa.

Touch Me Not to oda do ludzkiego ciała i związanych z nim pragnień, ale przede wszystkim ― wezwanie do akceptacji odmienności. Adina Pintilie testuje w swoim filmie terapeutyczny potencjał dotyku, obnażenia ciała i emocji, a towarzyszy jej w tym trójka bohaterów. Wszyscy mierzą się przed kamerą z tym, co ich blokuje, ogranicza, przeraża. Obserwując relacje między nimi, Pintilie stawia pytania o to, jak rozumiemy „intymność”, „piękno”, „związki” czy „pożądanie”. W czasach, w których ciało może stać się polem ideologicznej bitwy, nagość okazuje się manifestacją wolności.

Rose i Lissa mają takie same problemy jak wszystkie nastolatki, tyle że uczą się w Akademii wampirów – tajemnej szkole z internatem. Tu uczniowie dzielą się na morojów (śmiertelne, pokojowo nastawione wampiry) i dampiry (w ich żyłach płynie krew wampirów i ludzi, są opiekunami morojów). Choć nieśmiała Lissa jest księżniczką morojów, a buntownicza i żywiołowa Rose – dampirką, są połączone telepatyczną więzią i wierzą, że ich przyjaźń będzie trwać wiecznie. Pod warunkiem jednak, że przetrwają do końca roku szkolnego. A nie będzie to proste zadanie, bo szybko zorientują się, że to właśnie w Akademii grozi im największe niebezpieczeństwo. Dodatkowo wbrew wszelkim regułom Lissa zakocha się w tajemniczym Christianie, a Rose w kimś, w kim nigdy nie powinna – czyli w szkolącym ją mentorze.

Film Anci Damian to wyjątkowe połączenie animacji, dokumentu i fikcji. Droga na drugą stronę nawiązuje do prawdziwych wydarzeń. 11 lipca 2007 roku pewnemu sędziemu w sklepie został ukradziony portfel. Policja, żeby zadowolić sędziego, aresztowała niejakiego Claudiu Crulica: trzydziestotrzyletniego obywatela Rumunii, mieszkającego od dłuższego czasu w Polsce. Mężczyzna twierdził, że w tym czasie przebywał w Mediolanie i starał się kilkakrotnie interweniować u władz Rumunii. Natomiast w areszcie, na znaku protestu wobec niesprawiedliwego zatrzymania, rozpoczął strajk głodowy, który zakończyła po czterech miesiącach jego śmierć. W tym czasie ani lekarze, ani strażnicy, ani rumuńscy dyplomaci nie sprawdzili zeznań Crulica. Damian przedstawia te dramatyczne wypadki w oryginalnej formie, a widzów przez przedstawiony świat prowadzi głos Macieja Stuhra, który przemawia jako Claudio.

Alina (Cristina Flutur) wraca z Niemiec by być z Voichițą (Cosmina Stratan) - jedyną osobą na świecie, którą kochała i przez którą była kochana. Ale Voichița znalazła Boga, a Bóg jest najtrudniejszym kochankiem i może być zazdrosny.

Kolektyw jest zapisem wydarzeń, do których doszło w ciągu pierwszego roku po pożarze w klubie nocnym Colectiv w Bukareszcie. Pożar, w którym zginęło 27 osób, a 180 zostało rannych, był ogólnonarodową tragedią. Kiedy niedługo po tym tragicznym zdarzeniu kolejne ofiary poparzeń zaczęły umierać w szpitalach od ran, które nie zagrażały ich życiu, jeden z lekarzy poinformował o tym zespół dziennikarzy śledczych. Jak po nitce do kłębka, dziennikarze zaczęli odkrywać kolejne oszustwa w służbie zdrowia. Twórcy dokumentu towarzyszyli z kamerą w tym dochodzeniu zarówno przedstawicielom lokalnych władz, jak i dziennikarzom, którzy próbowali dotrzeć do prawdy.

W 2001 roku, w ostatnim dniu szczytu G8 w Genui, tuż przed północą, ponad 300 policjantów zrobiło nalot na szkołę Diaz, szukając terrorystów wśród znajdujących się tam demonstrantów. Wewnątrz szkoły 90 aktywistów – głównie studentów z całej Europy, którzy przyjechali do Genui na antyszczyt pod hasłem "Inny świat jest możliwy" – wraz z garstką zagranicznych dziennikarzy szykowało się do snu. Kiedy policjanci wdarli się do środka, manifestanci podnieśli w górę ręce w geście kapitulacji. Nie bacząc na to, funkcjonariusze zaczęli ich masakrować pałkami, zarówno młodych, jak i starych, mężczyzn i kobiety – wszystkich bez wyjątku. Potem demonstrantów przewieziono do koszar policji w Bolzaneto, gdzie przez trzy następne dni przetrzymywano ich bez postawienia zarzutów i poddawano dalszym torturom.

Głównym bohaterem jest skorumpowany policjant (Vlad Ivanov), który przybywa na tytułową wyspę, chcąc załatwić jeden ze swoich ciemnych interesów. Aby utrzymać wszystko w tajemnicy, musi opanować lokalny język gwizdów zwany silbo. Jakby tego było mało, w życiu mężczyzny pojawia się zjawiskowa femme fatale o imieniu Gilda (Catrinel Marlon).