Filmy symbolika

42-letni mieszkaniec Manhattanu, Isaak Davis (Woody Allen), ma pracę, której nienawidzi, siedemnastoletnią dziewczynę Tracy (Mariel Hemingway), której nie kocha, byłą żonę lesbijkę (Meryl Streep) piszącą „szczerą” książkę o ich małżeństwie, żonę, którą Isaak chętnie by udusił gołymi rękami. Wszystko się zmienia gdy związuje się z pełną seksu i inteligentną Mary (Diane Keaton), rozstaje się z Tracy, porzuca pracę i nareszcie cieszy się życiem, które nabrało sensu i kolorytu, życiem w mieście, w którym seks jest tak łatwy i powszechny jak uścisk dłoni, a do świata prawdziwej miłości prowadzą obrotowe drzwi…

Wieczne Miasto nie zmienia się mimo upływu wieków: wciąż istnieje w nim grupa ludzi żyjąca poza społeczeństwem, dla której liczy się tylko zabawa, rozgłos i seks. Pieniądze nie są ważne, ponieważ nie stanowią dla niej problemu. W tym środowisku Rzymskiej bohemy Marcello Rubini, dziennikarz jednego z brukowców i niespełniony pisarz, czuje się jak ryba w wodzie. Opisując ekscesy i skandale z udziałem gwiazd, sam nie unika podobnego życia. Nie jest w stanie dochować wierności narzeczonej, ani tym bardziej odwzajemnić jej uczucia. Targany wciąż nowymi zachciankami: raz próbuje zdobyć amerykańską aktorkę, następnym wierzy w miłość do jednej z kochanek, czy też jest biernym obserwatorem sfingowanego objawienia Matki Boskiej. Takie "słodkie życie" prowadzi go do stopniowego oddalania się od prawdziwego życia - kontakty z ojcem, lub z coraz rzadziej widywanym przyjacielem są tego doskonałym przykładem.

Albert Spica i jego żona Georgina, przychodzą codziennie do francuskiej restauracji Richarda Borsta i spędzają tam wiele godzin na delektowaniu się kolejnymi przysmakami serwowanymi przez szefa kuchni. Albert jest bardzo wymagającym klientem i takiego samego poświęcenia wymaga od Georginy. Często bije ją i poniża, aby pokazać swoją wyższość. Pewnego dnia, Georgina poznaje w restauracji Michael, prostego właściciela księgarni, w którym się zakochuje. Pod nosem męża, zaczyna go zdradzać w kuchni restauracji.

Akcja rozgrywa sie w bliżej nie określonej przyszłości, w niesamowitej scenerii świata dotkniętego jakimś kataklizmem. Bohaterem jest Henry Spencer, zamieszkujący wraz ze swoja dziewczyna Mary w obskurnym mieszkaniu w dzielnicy fabrycznej. Henry'ego nieustanie dręczą koszmary, które wzmagają się po narodzinach dziecka - potwora...

Sprzedawczyni opisuje różne rodzaje materiałów oraz wyjaśnia ich ciekawe nazwy i znaczenie w kulturze. Te wzory popularnych strojów w zachodniej Afryce są wykonane techniką nakładania rozpuszczonego wosku na materiał.

Dzieło nienarracyjne, eksperymentalne. Bohaterka pojawia się w stanie przypominającym sen, a kamera przekazuje jej subiektywne skupienie. Kobieta uwięziona jest w sieci swoich marzeń, które przenikają do rzeczywistości. Obiekty symboliczne, takie jak klucz i nóż, powracają przez cały film. Wydarzenia rozpoczynają się i nie kończą.

Ekranizacja XIX-wiecznej powieści romantycznej Walerego Łozińskiego o emigracyjnym emisariuszu działającym na terenie zaboru austriackiego przed Wiosną Ludów. Serial zachowuje sensacyjno-historyczny charakter powieści i przedstawia perypetie dwóch przyjaciół z ławy szkolnej: uwikłanego w działalność polityczną Damazego i młodego Juliusza, który kocha się w tajemniczej dziewczynie. Nastrój niesamowitości wprowadza duch starościca Mikołaja, który nawiedza tytułowy „Zaklęty dwór”.

Wyczerpany codziennym spektaklem intymności swoich klientek i małżeńskimi zobowiązaniami, ginekolog Paul Dufour (Jean-Pierre Marielle) porzuca pracę i rodzinę, by wraz z Albertem (Jean Rochefort), mężczyzną spotkanym na ulicy, który również jest wyczerpany życiem małżeńskim i towarzyskim, udać się na wieś. Znajdą tam spokój i ciszę, wykwintne posiłki pod patronatem miejscowego księdza, ojca Émile'a (Bernard Blier). Ich żony podążają za nimi. Para ucieka, ciągnąc za sobą wszystkich napotkanych mężczyzn, aż uformuje się długi orszak…

Surrealistyczna podróż w głąb umysłu miłośnika teorii spiskowych.

Cud, zadośćuczynienie, żal, modlitwa, przebaczenie – żeby się nie bać. Etiuda oparta na prawdziwych wydarzeniach stanowi pokrzepiającą alegorię o tym, że wszyscy mamy takie same szanse.