Filmy radykał

Sfabularyzowana historia powstania i krwawej działalności radykalnej lewicowej grupy terrorystycznej działającej w Niemczech od lat 70-tych ubiegłego wieku. Śledzimy losy przywódców grupy: Ulriki Meinhof i Andreasa Baadera, począwszy od berlińskich protestów studenckich w 1967 roku, które dały początek powstania w 1970 roku Frakcji Czerwonej Armii, zwanej RAF. Ta organizacja terrorystyczna w czasie swojej ponad 20-letniej historii zabiła kilkadziesiąt osób.

Dramat oparty na prawdziwej historii Melvina B. Tolsona, profesora Wiley College w Teksasie. W 1935 roku zainspirował studentów do utworzenia pierwszego szkolnego kółka dyskusyjnego, które później zmierzyło się z Harvardem w mistrzostwach kraju.

Opowieść o błyskotliwym Remy (Rémy Girard), który stoi twarzą w twarz ze śmiercią, jego strapionej ex żonie Louise (Dorothée Berryman), która wzywa z Londynu ich syna, Sebastiana (Stéphane Rousseau)wziętego finansistę. Ojciec i syn ledwie się tolerują więc Sebastian niechętnie przystaje na prośbę matki, która samotnie go wychowywała. Organizuje ojcu lepsze warunki w szpitalu i wzywa jego starych przyjaciół. Przejeżdżają naładowani mądrościami i dowcipami na temat miłości, rodzinnych wartości i śmierci. Razem z nimi pojawia się Natalie (Marie-Josée Croze), córka przyjaciela Remy'ego, która ma swoje demony i przeszłość.

Film jest manifestacją ideologi hipisowskiej i stanowi protest przeciwko establishmentowi. Chłopak, biorący udział w studenckiej rebelii, ucieka przed policją skradzionym, prywatnym samolotem. Nawiązuje romans z napotkaną po drodze, podróżującą samotnie przez pustynię, dziewczyną. Ucieczka kończy się tragicznie...

Bohaterka filmu, pastor Becky Fisher należy do społeczności Ewangelików. Całą energię wkłada w organizowanie obozów wyznaniowych dla dzieci - „Kids on Fire”. Ewangelicy wkładają wiele starań w stworzenie „Armii Boga”, której „żołnierzy” rekrutuje się wśród najmłodszych Amerykanów. Dzieci są bowiem najbardziej podatne na indoktrynację. Becky Fisher ma na tym polu wielkie zasługi. Kamera z bliska rejestruje najbardziej emocjonujące momenty działania charyzmatycznej pastor. Gdy doprowadza podopiecznych do duchowej ekstazy i histerycznych drgawek, sprawia, że mówią językami i płaczą poruszeni obecnością Ducha Świętego ma się wrażenie wkraczania w czyjąś intymność. Jednak kościół ewangelicki ma to do siebie, że tam eksponuje się emocje a chwalić Boga można na wiele sposobów. Podczas jednego z występów członkowie „Kids on fire” w kamuflażach, uzbrojeni w kije, tańczą wojenne tańce w rytm chrześcijańskiego heavy – metalu. To wszystko za przyzwoleniem rodziców, którzy często, zamiast posyłać dzieci do szkoły, uczą je w domu. Ewolucjonizm zastępują teorią stworzenia. Choć Becky proces indoktrynacji ma doskonale zaplanowany, czasem pojawiają się zabawne niekonsekwencje. Fisher przestrzega przed Harrym Potterem jako wrogiem Boga, lecz stworzenie człowieka inscenizuje już za pomocą Barbie i Kena.

Szokujący los Isabelle Eberhardt (Mathilda May), młodej dziennikarki, pisarki, urodzonej w 1877 roku w Genewie. Jej rodzice Rosjanie, wyemigrowali razem z nią do Afryki Północnej. Zostaje uwikłana w politykę aneksji Maroka z Algierią na przełomie XIX i XX wieku. Niesamowity styl i osobowość. Zaciekle walczyła z niesprawiedliwością i chociaż, niektórzy uważali, że była szpiegiem, pozostawała przede wszystkim wolną kobietą.

Wyreżyserowana i napisana przez dwudziestoletniego wówczas Asha Christiana komedia o niedopasowanych nastolatkach. Rodney Miller (w tej roli Christian) jest uczniem małomiasteczkowego liceum gdzieś w Teksasie. Chłopak wkrótce skończy szkołę i marzy o wielkiej karierze na Broadwayu. Na przeszkodzie stoją mu brak popularności, własna tożsamość seksualna i poczucie, że nikt tak naprawdę go nie rozumie. Wraz z pomocą swojej najlepszej przyjaciółki, otyłej Sabriny (znana z bijącego rekordy popularności serialu Glee Ashley Fink), jej kubańskiego chłopaka Rudy’ego oraz nauczyciela angielskiego, który prowadzi warsztaty teatralne (reżyser głośnego Tarnation, Jonathan Caouette), Rodney odnajdzie, polubi i oswoi swoją wewnętrzną, tytułową „grubą dziewczynę”, która drzemie w każdym z nas.

Krótko po upadku Salvadora Allende w Chile artysta sympatyzujący z Juntą Rządu Wojskowego przybywa do Paryża, aby śpiewać o tym, co uważa za nową rzeczywistość w kraju. Natrafia na niego grupa chilijskich uchodźców i postanawia porwać go w dość osobliwy sposób: zabierając go na imprezę. Wkrótce jednak wychodzą na jaw ich najcięższe wady: nieumiejętność organizowania się, nieefektywne zgromadzenie, które zmusza ich do głosowania nawet przy podejmowaniu nieistotnych decyzji, różnice klasowe między wygnańcami burżuazyjnymi i wygnańcami robotniczymi, a w szczególności pusta retoryka, dyskurs polityczny bardziej nastawiony na zdobycie poklasku niż na rozwiązanie ich sytuacji.