Filmy proca

Śledzimy losy tytułowych bohaterów, granych przez Khady Mane i Mamadou Diallo, którzy doświadczają głębokiej i szczerej miłości. Nieświadomi świata poza ich wioską, zostają skonfrontowani z konwencjami i ograniczeniami narzuconymi przez ich społeczność. W tym środowisku nie ma miejsca na namiętność i chaos. Historia udaremnionej miłości w małej wiosce w dotkniętym suszą Senegalu. I choć wizualnie film prezentuje się znakomicie (oglądając go ma się skojarzenia z Terrence'em Malickiem ), to imponuje przede wszystkim inscenizacja tej miłości. Jej czystość jest zmieniona przez zobowiązania obojga, a niemożliwość wolności tej miłości jest głęboko poruszająca.

Historia budowy średniowiecznej katedry na tle wojen domowych, konfliktów religijnych i walki o władzę.

David (Dustin Hoffman) wraca w rodzinne strony wraz ze swoją żoną. Pewnego dnia na kobietę napada jeden z mieszkańców i ją gwałci. Czy skromny naukowiec poradzi sobie z tą sytuacją?

Piętnastolatek mieszkający w Dublinie ucieka od napiętego życia rodzinnego. Zakłada zespół rockowy "Sing Street", by zaimponować dziewczynie.

Rex Racer (Scott Porter) był urodzonym rajdowcem, jednak podczas jednego z wyścigów stracił życie. Jego brat - Speed Racer (Emile Hirsch), tak jak Rex uwielbia się ścigać. Jego talent dorównywał jego bratu. Pewnego dnia Speed dostaje od Arnolda Royaltona, dyrektora Royalton Industries, propozycję współpracy. Jednak gdy Speed dowiaduje się o manipulacji wyścigów jakich dopuszcza się Royalton, postanawia coś z tym zrobić...

Miasto Fairview w stanie Connecticut, czasy dzisiejsze. Adwokat Billy Halleck jest ważną osobistością w tutejszej społeczności. Ma świetną posadę i dobrze zarabia. Bardzo pragnie schudnąć, lecz na przeszkodzie do osiągnięcia celu stoi... dobre jedzenie. Billy żyje otoczony miłością żony i córki, które jednak nie są w stanie go upilnować: ich dietetyczna kuchnia przegrywa z jego apetytem; w ten sposób wysiłki zmierzające do zrzucenia nadwagi stają się połowiczne, a ich rezultaty są znikome. Tusza bynajmniej nie przeszkadza Billy'emu w odnoszeniu zawodowych sukcesów. Najnowszy z nich to wywalczenie uniewinnienia mafiosa Richie'go Ginelli, który będzie mieć jeszcze okazję, żeby spłacić dług wdzięczności. Pewnego wieczoru państwo Halleckowie wracają samochodem z przyjęcia, na którym Billy zdrowo sobie podjadł. Są w upojnych nastrojach. Siedzący za kierownicą Billy, zaabsorbowany zalotami żony, potrąca przechodzącą przez jezdnię starą Cygankę. Ofiara kolizji umiera. Okazuje się, że jej ojcem jest liczący sobie 109 lat król Cyganów Tadzu Lempke.

„Cud w Mediolanie” zrealizowany trzy lata po “Złodziejach rowerów” przez duet Vittorio De Sica – Cesare Zavattini świadczy o odwrocie włoskiego reżysera od czystego neorealizmu. Jest tym dla De Sici, co „Noce Cabirii” dla Federico Felliniego – problemy społeczne powojennych Włoch ustępują rzeczywistości sacrum i profanum, pobożności instytucjonalnej i ludowej, mieszance pogaństwa i religii. To, co w „Złodziejach rowerów” de Sica jedynie zaznaczył na marginesie poprzez wprowadzenie postaci wróżbitki, w “Cudzie w Mediolanie” wybucha z pełną, prostoduszną siłą. Mały Totò znaleziony w zagonie kapusty, a obdarzony łaską czynienia cudów, ratuje swych przyjaciół z opresji i sprawia, że ulatują na miotłach do nieba, zostawiając za sobą pałace bogaczy, lepianki żebraków i przepych Duomo. Nakręcony w 1951 roku film de Sici został nagrodzony Złotą Palmą wraz ze szwedzkim filmem „Fröken Julie”, ekranizacją dramatu Strindberga, w którym panna z arystokratycznych sfer zakochuje się w służącym. Tym żyła Europa początku lat 50.

Mała dziewczynka Mui zmuszona jest od najwcześniejszych lat zarabiać na życie pracą jako służąca. Swoim subtelnym wdziękiem Mui oczarowuje kolejno wszystkich swoich znajomych i pracodawców. Najpierw zachwyca się nią gospodyni, która nie może przeboleć przedwczesnej śmierci córeczki – rówieśnicy Mui. Już jako dorosła kobieta Mui rozkochuje w sobie pianistkę i kompozytora, u którego również pracuje jako służąca. W filmie można odnaleźć charakterystyczne dla kina azjatyckiego wdzięk, symbolikę, prostotę i magię subtelnych niedomówień.

Francja, 1944 r. Lucien Lacombe (Pierre Blaise, siedemnastoletni chłopiec ze wsi, pragnie dołączyć do Ruchu Oporu. Niestety, jego kandydatura zostaje odrzucona. Postanawia się zemścić i donosi do gestapo na miejscowego działacza Ruchu. Rola donosiciela zaczyna się coraz bardziej podobać młodemu chłopakowi.

Dwa gangi dzieci ścierają się w bezlitosnej wojnie, której trofea to guziki majtek przeciwnej strony.