Filmy Haiti

Pewien Hindus poszukując zatrudnienia, trafia do Arabii Saudyjskiej. Niestety, zamiast otrzymać godziwe warunki zostaje zmuszony do pracy bez wynagrodzenia jako pasterz kóz na odległej pustyni.

Sztuka znikania to nieznana historia haitańskiego kapłana wudu, Amona Frémona, który na zaproszenie Jerzego Grotowskiego w 1980 roku odwiedził Polską Rzeczpospolitą Ludową. Polska była dla Amona dziwnym miejscem. Ludzie zachowywali się inaczej - godzinami stali w kolejkach, jakby chcieli pobyć razem, ale wcale ze sobą nie rozmawiali. Odprawiali dziwne rytuały na wielkich stadionach. Deszcz padał tu głośniej, jak w kraju ogłuchłych ludzi, a zimą z nieba leciała zła, biała woda niegasząca pragnienia. Amon obserwując wydarzenia stanu wojennego przywołuje, podobnie jak Adam Mickiewicz w Dziadach, duchy przodków. Odprawia ceremonię wudu, aby uwolnić Polaków od złych mocy. Rozpoczyna się bój, w którym żywi i umarli jednoczą się we wspólnej walce. Duch polskiego romantyzmu łączy się z haitańskim Loa, dokładnie tak, jak 200 lat temu w czasie wielkiej rewolucji na Haiti. Film jest spojrzeniem na czasy socjalizmu oczami przybysza z zupełnie innej kultury.

Cristo Rey to biedna dzielnica Santo Domingo. W tym burzliwym klimacie społecznym i politycznym, Haitańczyków i Dominikanów, mieszkają dwaj pół-bracia Janvier (James Saintil) i Rudy (Yasser Michelén), którzy konkurują o miłość tej samej kobiety, Jocelyn (Akari Endo). Janvier jest pochodzenia haitańskiego i jest zatrudniony przez gang handlarzy narkotyków. Ma mieć oko na Jocelyn, młodszą siostrę El Bacá, potężnego przywódcy gangu. Rudy, którego ojciec jest Dominikaninem, jest chłopakiem Jocelyn. Bracia nie przepadają za sobą.

Doktor Williams (Anthony Steffen) jest lekarzem pracującym w szpitalu w Port-au-Prince na Haiti. Niedawno odkrył halucynogen o silnym działaniu erotycznym. Jego receptura jest trzymana przez naukowca w ścisłej tajemnicy. Niezwykłym odkryciem zainteresowani są wielcy biznesmeni oraz przyjaciel lekarza Fred Wright (Gabriele Tinti), który przybył na Haiti ze swoją żoną Grace (Anita Strindberg). Kiedy dwaj asystenci doktora zostają przez niego znalezieni martwi, a następnie zostają zabici dwaj biznesmeni sytuacja robi się nerwowa.

Patrice Lumumba, bohater niepodległości Konga, nie miał jeszcze trzydziestu lat, gdy pierwsze wstrząsy nieudanej dekolonizacji wyniosły go na czoło międzynarodowej sceny politycznej. Początkowo był urzędnikiem państwowym na poczcie w Stanleyville, potem spędził kilka okresów w więzieniu za kradzież lub podżeganie do zamieszek. W ciągu kilku lat stał się najbardziej znienawidzonym człowiekiem w tym intensywnym okresie zimnej wojny. Okres, w którym świat stanął na skraju globalnego konfliktu. Gdy został premierem jednego z najbogatszych krajów Afryki, jego los jako tragicznego bohatera był już przesądzony, dlatego też zaplanowano jego zabójstwo. Będzie sprawował władzę tylko przez trzy miesiące. Jego zabójcy nie mieli innego wyjścia, jak tylko sprawić, by jego ciało zniknęło.

"Jedzcie, to jest bowiem ciało moje" to dzieło pełne mocnego, ale zarazem lirycznego surrealizmu. Polityczny i alegoryczny pamflet opisuje Haiti, ojczyznę rodziców reżysera. Po tym właśnie kraju prowadzi nas kilkuminutowa majestatyczna scena początkowa. Znad błękitnego oceanu kamera przesuwa się ponad domami na nabrzeżu, ponad slumsami, coraz dalej i dalej w głąb kraju, aż na starą plantację. Quay koncentruje się na dziedzictwie kolonialnym i sprzecznościach, które panują tu od wieków, przede wszystkim na związkach pomiędzy czarnymi i białymi. W wielkim domu oglądamy stylizowane, melancholijne żywe obrazy, wśród nich poetyckie rozmyślania bardzo bladej i schorowanej staruszki, wizytę grupy murzyńskich chłopców u jej córki, oraz tajemniczą przemianę czarnego służącego w albinosa.

Haiti w czasie rządów papy Doktora. W latach 60. życie na Haiti nie było łatwym zadaniem, chyba że należałeś do klasy rządzącej, rodziny dyktatora lub przyjaciół rodziny. 8-letnia Sarah (Jennifer Zubar) i jej dwie siostry, są powierzone pod opiekę babci, gdyż ich rodzice uciekają z Haiti podczas wojny domowej. W okresie lat przemocy Sara tworzy własny świat, fantazję i tajemnicę. 30 lat później wspomina lata wojny i człowieka na nabrzeżu, Janviera (Jean-Michel Martial), który terroryzuje dziewczynę i jej dwie siostry, z wściekłością i tyranią.

Freda (Nehemie Bastien) mieszka z matką i siostrą w popularnej dzielnicy Port-au-Prince. Przetrwają tylko ze swoim małym sklepikiem z jedzeniem ulicznym. Niepewność i przemoc codziennego życia zmuszają ich do robienia wszystkiego, co w ich mocy, aby uciec z tej sytuacji. Na Haiti wszyscy zastanawiają się, czy wyjechać, czy zostać. Freda chce wierzyć w przyszłość swojego kraju.