Filmy Słowacja

Lata 80. XX wieku, Wiedeń. Życie artystki-dysydentki wywraca się do góry nogami, gdy jej były partner odnajduje się po wyjściu z więzienia. Wyrusza ona w niebezpieczną podróż do Czechosłowacji, która stanowi zagrożenie dla jej nowo odnalezionej rodziny.

Pomysłowe wykorzystanie nie tylko różnych form animacji, ale też kina aktorskiego, by opowiedzieć trzy sympatyczne historyjki ze śmiercią jako motywem przewodnim. Nie ważne, czy śledzimy perypetie mężczyzny, który odkrywa, iż w odziedziczonym po zmarłym dziadku kaktusie rezyduje dziwny, upierdliwy lokator, czy przygody niespecjalnie ogarniętych rzezimieszków, mających załatwić dla swojego szefa pewien biznes towarzyszy nam uroczy czarny humor i zdrowy dystansu do czasem skręcających na nawet dość poważne tory opowieści. Czuję jednak pewien niedosyt. “Mordercze Historyjki” to bowiem nic innego jak połączenie paru krótkim metraży w jeden film, a ja widzę ogromny potencjał w każdej z tych opowieści, by stały się pełnowartościowymi fabułami długometrażowymi. Nie tylko ze względu na ich ciekawą formę, ale też przesłanie, jakie się kryje za każdą z tych opowieści.

Tono (Attila Mokos) wychodzi z więzienia, gdzie spędził pięć lat za kradzież złomu. Wraca do rodzinnej miejscowości i okazuje się, że wszystko się tu zmieniło. Żona ledwie go poznaje, jego pięcioletni syn traktuje go jak obcego, ponadto nikt nie chce zatrudnić złodzieja. Tono nie chce dłużej kraść, ma dość takiego życia. Tymczasem jego przyjaciel, wpływowy lokalny biznesmen, nie chce go znać. Koledzy z dzieciństwa Marek (Jan Vondrácek), katolicki ksiądz i Peter (Robert Więckiewicz), biznesmen odnoszący sukcesy starają się pomóc Tono w powrocie do normalnego życia. Niestety, sami również zmagają się z problemami mężczyzn po czterdziestce, i muszą stawić czoło rzeczywistości, która odbiega od ich wyobrażeń. Tono czuje się samotny i zdesperowany. Ta historia, umieszczona w górskim krajobrazie, pokazuje problemy typowe dla środkowej Słowacji: patriarchalna rodzina, kłusownictwo, dyskryminacja rasowa i kradzież złomu.

Rok 1943. Wieś na Morawach jest terroryzowana przez Sekala - nieślubnego syna jednego z gospodarzy. Współpracując z hitlerowcami, mści się on za wcześniejsze upokorzenia i prześladowania. Mieszkańcy potrzebują kogoś, kto uwolni ich od dręczyciela. Wybór pada na poszukiwanego przez gestapo kowala Jurę.

Ogród opowiada o kryzysie wieku średniego głównego bohatera, Jakuba. Nie mogąc uporać się z problemami, zostawia wszystko, co ma: pracę, ojca, kochankę i ucieka w krainę swego dzieciństwa - do ogrodu jego dziadka. Być może Ogród jest także filmem o złudzeniu, że pewnych rzeczy nie da się w życiu uniknąć. Tak jak nie da się już dziś odrzucić cywilizacji i wrócić do natury. Šulik (…) przedstawia zdarzenia z pozoru banalne, ale my wiemy, że to nie tak, że kryją się za nimi sprawy kolosalne, pierwszorzędnej wagi. I że to być może najwłaściwszy sposób, by o nich mówić.

Opowieści o zwyczajnym szaleństwie to film o poszukiwaniu szczęścia, tęsknocie za miłością, zmaganiu z samotnością i brakiem porozumienia między ludźmi. Szaleństwo staje się tu jedynym sposobem na zmierzenie się ze światem. W Opowieściach o zwyczajnym szaleństwie Zelence udało się natomiast zachować niesamowicie delikatną równowagę pomiędzy ironicznym humorem i, czasami bolesną, rzeczywistością.

Sześcioro dwudziestokilkulatków w Pradze próbuje ułatwić sobie życie, lecz zamiast tego wpędzają się w coraz to bardziej dziwne i zagmatwane sytuacje. Od DJ - a radiowego, który przesyła swej byłej dziewczynie sekretne wiadomości, do chirurga gotowego zniszczyć karierę i życie rodzinne z powodu wielkiej namiętności - wszyscy szukają poważnych związków, ale kończy się to konfliktem, rozczarowaniem i powrotem do samotności.

Młodzi w sieci – jak ich chronić? Eksperyment przeprowadzony w filmie pokazuje rozmiary pedofilii. W castingu wybrano trzy aktorki mające ukończone 18 lat, ale wyglądające dużo młodziej, i ucharakteryzowano je na dwunastolatki. W studio filmowym zbudowano trzy realistycznie wyglądające dziewczęce pokoje, a bohaterki posadzono przed komputerami.

Eva zrobiłaby wszystko, aby odzyskać miłość tego, kogo skrzywdziła najbardziej - swojego syna. Eva jest obecnie niepijącą alkoholiczką, ale dawno temu była sławną aktorką.

Czy ludzkie ciało naprawdę działa najlepiej, gdy utrzymujemy poziom alkoholu we krwi na poziomie 0,5 promila? Czwórka przyjaciół i nauczycieli z liceum postanawia sprawdzić tę teorię w szalonym eksperymencie. Jedna z teorii naukowych głosi, że wszyscy rodzimy się z naturalnym brakiem alkoholu we krwi i że nasze ciała funkcjonują najlepiej, gdy osiągają i utrzymują jego poziom na poziomie 0,5 promila. Nauczycielka Martina i jej trójka przyjaciół z wielkim entuzjazmem i zapałem rozpoczynają szalony eksperyment, z którym chcą osobiście sprawdzić tę teorię. Gdy uda im się osiągnąć wymagany poziom alkoholu, od razu łatwiej im będzie nauczać i zyskają lepszą perspektywę w radzeniu sobie z sytuacjami osobistymi.