Filmy groza

Dwie młode kobiety, które z potrzeby serca szerzą słowo Boże, pukają do drzwi domu Pana Reeda (Hugh Grant). Otwiera im z pozoru czarujący mężczyzna, który szybko pokazuje swoją diaboliczną naturę. Kobiety orientują się, że wszystkie wyjścia z domu zostały zamknięte, a ich podejrzany gospodarz co chwila pojawia się, aby zadać im kolejną zagadkę testującą ich wiarę. Rozpoczyna się śmiertelnie niebezpieczna gra, w której stawką jest przetrwanie. Głosicielki wiary będą musiały wykorzystać cały swój spryt, aby uciec z domu grozy Pana Reeda.

Gdy świeżo poślubiona panna młoda (Samara Weaving) wchodzi do bogatej, ekscentrycznej rodziny (Adam Brody, Henry Czerny, Andie MacDowell) swego męża (Mark O'Brien), zmuszona zostaje do udziału w uświęconej wieloletnią tradycją zabawie, a ta zmienia się w zabójczą grę, w której każdy uczestnik walczy o przetrwanie.

Ed i Lorraine Warren aby uniemożliwić Annabelle dokonywanie kolejnych okrutnych czynów zamykają ją w odosobnionym pokoju.

Mała Carol Anne, po wydarzeniach jakie miały miejsce w poprzedniej części filmu, pokonując (tak im się wydawało) zło, które ich nawiedzało, zostaje umieszczona przez rodziców u ciotki, która mieszka wraz z mężem i córką w nowoczesnym, luksusowym Chicagowskim wieżowcu. Wkrótce ich mieszkanie zaczyna nawiedzać widmo. Zło powróciło wykorzystując wodę i lustra, aby porwać dziewczynkę na drugą stronę.

Ta antologia czerpiąca z twórczości Edgara Allana Poego składa się z czterech nieszablonowych i makabrycznych opowieści grozy.

W trakcie pobytu w Barcelonie, ktoś zabija biorących udział w podróży ludzi. Wszystko wskazuje na to, iż jest to jeden z uczestników. Dokonywane zbrodnie są wyjątkowo drastyczne, bowiem każdej z ofiar, ubrany w czerwony płaszcz morderca wydłubuje lewe oko.

Legendarne postacie kina grozy, Donald Pleasence i Nancy Allen, występują w roli narratorów w kompilacji scen z filmów science fiction, kryminałów oraz horrorów z lat 30. i 80. XX wieku.

Trójka znajomych spędza czas w opuszczonym zamku. Dla dwójki z nich mogą być to ostatnie chwile w życiu. Co czyha na nich w ciemnych korytarzach?

O jaką katastrofę chodzi? W kadrach pojawiają się różne obrazy: jak zawsze wszechobecne słoneczko, oczy tętniące w rytm niepokojącej muzyki, tłumy ludzi w oczekiwaniu na jakieś wydarzenie, są też zbliżenia na detale – poruszające się ludzkie nogi (pani w szpilkach i pan w mokasynach). Katastrofa nie następuje, ale za to do filmu wkrada się element dystansu; przez chwilę w pierwszych i ostatnich ujęciach możemy zobaczyć materię twórczą – samą taśmę. Na przeźroczystym celuloidzie powtarzalne rysunki zdają się ciągnąć w nieskończoność. Każdy z nich musiał być naniesiony osobno, od nowa, bezpośrednio na taśmie. Kilkuminutowy film zyskuje inny wymiar czasu.