Filmy upływ czasu

Po 20 latach od nakręcenia kultowej Baraki Ron Fricke powraca na ekrany kin fenomenalnym obrazem Samsara. To poetycki film bez słów, zapierająca dech podróż przez 25 krajów i kultur z porywającą muzyką, nominowanej do Oscara za oprawę muzyczną do Gladiatora, Lisy Gerrard z Dead Can Dance w tle. Film kręcono przez 5 lat, wyłącznie na taśmie 70 mm, co wpłynęło na jego wyjątkową wartość estetyczną. Sam tytuł wywodzi się z sanskryckiego określenia nieustannego przepływu i powtarzającego się cyklu narodzin, życia, śmierci i odrodzenia. Samsara zabiera nas w miejsca piękne i dotąd nieznane, pokazując przy tym potęgę natury, wpływ cywilizacji na przyrodę i życie człowieka, diametralnie odmienne życie ludzi w różnych zakątkach świata i skłania do refleksji nad kierunkiem, w którym podąża współczesna cywilizacja. PRZYGOTUJ SIĘ NA NIESPOTYKANĄ UCZTĘ DLA ZMYSŁÓW.

Szanowany profesor Immanuel Rath (Emil Jannings) żeni się z artystką kabaretową o imieniu Lola (Marlene Dietrich), przez co traci posadę. Nie mając innego zajęcia, rusza z żoną i jej zespołem w trasę, odgrywając rolę klowna.

Elsa boi się pójść spać. Nie zmrużyła oka od 30 lat. Jednak pewnego ranka, gdy siedzi przy kuchennym stole, pod kanapą znajduje niechcianego gościa. Okazuje się, że to Noc we własnej osobie. Elsa opowiada jej o swoim życiu oraz o swojej przyjaciółce, słonicy o imieniu Olaf, a Noc towarzyszy jej w tej wzruszającej podróży.

Życie Petera upływa na fascynacji i strachu związanym ze zjawiskiem przyspieszania czasu, które towarzyszy procesowi starzenia. W końcówce życia przeradza się to w obsesję, a Peter sięga po coraz bardziej radykalne sposoby kontrolowania i przeciwdziałania przyspieszaniu upływu czasu. Odkrywa także, że dość długie powtarzanie słowa „fly” daje złudzenie mówienia „life”. Niewiele mu to jednak pomaga. Odpowiedzi kryją się w mózgu żuka.

Shu Yi i Shi De spotykają się ponownie po latach rozłąki, tym razem jako dyrektorzy swoich świetnie prosperujących firm. Shu Yi nadal nie jest w stanie wymazać z pamięci obrazu, który utkwił mu podczas podróży do Ameryki, gdy tymczasem Shi De jest przekonany, iż mężczyzna rozstał się z nim na skutek zerwanego kontaktu. Jednak uczucia, które nadal przyspieszają bicie ich serc, nie odpuszczają. W tym samym czasie Shou Yi walczy ze swoimi uczuciami, odpychając od siebie zakochanego w nim Zhen Xuana.

Po tym, jak Nina Leeds (Norma Shearer) dowiaduje się, że w rodzinie jej męża panuje szaleństwo, decyduje się na dziecko z przystojnym lekarzem i pozwala mężowi wierzyć, że dziecko jest jego.

Wszystko zaczyna się od zdjęć rodzinnych. Nieznana rodzina, a jednak czujemy, że ją znamy. W środku: ten chłopiec. Kim on jest? Jaka jest jego historia? A co jeśli każdy człowiek byłby jednocześnie nieświadomym bohaterem opowieści? Zawrotne rodzinne śledztwo, w którym rzeczywistość i fikcja mieszają się ze sobą do tego stopnia, że ​​czasami zlewają się w jedną całość.

Z malarskiej kompozycji w sepii wyłania się i przekształca twarz dziewczynki, kobiety, staruszki. Miłość napełnia ten obraz kolorami, wojna przykrywa cieniem. W wyniku tych przeżyć i mijającego życia postać przybiera kształt żywego trupa.

W montażu ilustracji i komentarzu lektora w części pierwszej każdy polski widz, który kształcił się u schyłku realnego socjalizmu rozpoznaje zdania i strony z „Elementarza” Mariana Falskiego, z wydania z 1971 roku, z ilustracjami Jerzego Karolaka. W drugiej części lektor zmienia ton na ironiczny, a postaci pojawiają się na ekranie jako bohaterowie dokumentu, młode małżeństwo, Ala i Olek, nauczycielka i inżynier oraz Ola, siostra Ali, studentka UW. Bohaterowie pracują, studiują, wypoczywają, kontaktują się z rodzicami i planują powiększenie rodziny. W trzeciej części komentarz lektora nabiera cech filozoficznych, a relacje między postaciami są analizowane formalnie jak w nowofalowym filmie fabularnym, przez podział ekranu, stopklatki i kompozycje obrazu. Bohaterowie dojrzewają, ich dzieci wchodzą w wiek nastoletni, a rodzice starzeją się. Więzi rodzinne rozluźniają się. Mimo to w ostatnim ujęciu postaci gromadzą się na ławce jak na okładce „Elementarza”. Film kombinowany autorstwa Krzysztofa Krauzego, autora filmów animowanych, dokumentalnych i fabularnych.