Filmy 1966

„Film o filmie dla filmu o filmie przy filmie…” – komentarz z offu doskonale podsumowuje komplikacje, jakie stwarza ten krótki metraż. Nic dziwnego: rzeczywistość w dziełach Królikiewicza jest zazwyczaj niespójna, w stanie rozpadu, trwale uszkodzona, boleśnie naznaczona historią. Taki też, fragmentaryczny, pokawałkowany i chaotyczny jest obraz „Każdemu to, czego wcale mu nie trzeba”. Historia powraca w nim bezustannie i bywa, że towarzyszy jest nerwowy, głośny śmiech. Kryzys moralny i kulturowy jest wyraźnie wyczuwalny. Można go zaobserwować nawet… nad basenem.

Choć zarówno Zofia Dybowska-Aleksandrowicz, jak i Zbigniew Raplewski specjalizowali się przez lata w kinie faktów, to jednak „Marynarkę…”, którą wyreżyserowała Aleksandrowicz, a której operatorem był Raplewski, trudno uznać za dokument. Pojawiają się w niej pojedyncze ujęcia o charakterze dokumentalnym (np. kręcone w szerokich planach manewry), ale akcja jest całkowicie inscenizowana. Nie jest to również tradycyjnie rozumiany film fabularny. Wątła, pretekstowa opowieść o malarzu-maryniście, który zaokrętował się na statku wojskowym, nie ma klasycznej dramaturgii. Budowana jest raczej od piosenki do piosenki. W filmie nie ma również dialogów. Słowa poszczególnych piosenek do pewnego tylko stopnia odnoszą się do głównej postaci. Istotę utworu Aleksandrowicz stanowi muzyka i taniec. Sekwencje taneczno-muzyczne zwykle związane są z głównym bohaterem, najczęściej obrazując jego sny. Śpiewają czołowe gwiazdy ówczesnej estrady: Anna German i Piotr Szczepanik oraz zespół Filipinki.

Dwoje obcych sobie, rozczarowanych życiem ludzi spędza noc na piciu i rozmowach, wędrując od baru do baru ulicami Barcelony.

Żart filmowy o mężczyźnie, który maluje hasło na murze, i stróżu, który stara mu się w tym przeszkodzić.

Tytułowy Urząd to urząd Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Przed małym okienkiem tłoczą się starsi ludzie, próbujący załatwić swoje sprawy rentowe bądź emerytalne. Bezduszna urzędniczka odsyła staruszkę, żeby przyniosła zaświadczenie, które anuluje poprzednie. Z kolei inny petent ma złą pieczątkę – powinna być okrągła itd. Wszyscy w kolejce cierpliwie czekają i mimowolnie wysłuchują czasami bardzo osobistych spraw.

Czapka niewidka to wymarzony gadżet chyba dla każdego dziecka; oferuje mnóstwo możliwości płatania psikusów. Animacja Piotra Pawła Lutczyna pokazuje, że czapka niewidka jest też smakowitym kąskiem dla złodziei i rozrabiaków. Bohaterowie filmu – chłopiec i jego sympatyczny pies – przekonują się, że cudowny przedmiot przynosi więcej szkody niż pożytku.

Opowieść o mężczyźnie, który stara się uciec przed niebezpiecznymi cyframi. Jego droga jest jednak daremna.

Autorem dramatu jest Zdzisław Skowroński, który napisał sztukę dla 70-letniego wówczas aktora, Janusza Warneckiego, człowieka schorowanego, u schyłku kariery zawodowej. Przedstawia aktora tułającego się w młodości po prowincjonalnych teatrach, człowieka, który przeżył Pawiak, okupację, poniżenie i wielkie cierpienie. Przeszłość powraca we wspomnieniach młodego aktora, który kreuje postać mistrza sprzed wielu lat. W czasie okupacji przygotowuje się do roli „Makbeta”, wierząc, że zagra wymarzoną rolę po wojnie. Kiedy zjawia się gestapo, zabiera zakładników, zostawiając mistrza, który ma dokumenty księgowego…

Dokumentalna i żartobliwa relacja z przyjazdu sławnego, amerykańskiego aktora Kirka Douglasa do łódzkiej szkoły filmowej. Film przedstawia wywiad oraz kilka scenek rodzajowych z aktorem w roli głównej.

Akcja tej nie pozbawionej pikanterii obyczajowej opowieści rozgrywa się w końcu XIX. Bohaterami są piękna dama, jej kochanek, stary arystokrata, służąca i tajemniczy mężczyzna w czerni. Dama nudzi się u boku kochanka, starego arystokraty, który już zdążył jej spowszednieć. W jej domu przypadkowo pojawia się mężczyzna w żałobie. Załamany po śmierci żony, nieobecny duchem, pomylił drzwi. Pani postanawia pocieszyć go w nieszczęściu.