Filmy berlin, taniec

Karuzela to historia miłości, zdrady, przyjaźni i tajemnicy. Reżyser portretuje obraz dzisiejszych trzydziestolatków, którzy niedawno wkroczyli w dorosłe życie. Bohaterowie stoją przed najtrudniejszymi życiowymi decyzjami – zakładając własne rodziny, muszą ponieść ciężar odpowiedzialności. Skomplikowane relacje pomiędzy nimi i głęboko skrywane tajemnice nie ułatwiają tego zadania. Jedno kłamstwo z przeszłości powoduje lawinę nieodwracalnych następstw.

W hotelu gromadzą się miejscowe władze, aby uczcić zakończenie wojny. Wśród gości znajduje się komunista Szczuka. Podziemna organizacja wydała na niego wyrok śmierci. Zamachu ma dokonać Maciek Chełmicki, żołnierz AK. Pierwsza próba zabójstwa nie udaje się, więc Maciek również pojawia się w hotelu. Spotkanie z barmanką Krystyną rodzi w nim wątpliwości. Czy warto jeszcze zabijać, skoro wojna się skończyła? Powojenna rzeczywistość nie oferuje żadnej alternatywy.

Niemiecki żołnierz otrzymuje awans, po czym wraz z całą rodziną musi przeprowadzić się na wieś. Jego najmłodsze dziecko, ośmioletni Bruno, ma problem z aklimatyzacją – brakuje mu przyjaciół do zabawy. Znudzony, pomimo zakazów ze strony matki, udaje się w kierunku farmy. Jednak miejsce to okazuje się obozem pracy dla Żydów. Chłopiec zapoznaje się przebywającym tam rówieśnikiem, nie zdając sobie sprawy, jak niebezpieczna może być ta przyjaźń.

Film opowiada historię dwóch braci Stephena (Ruffalo) i młodszego Blooma (Brody), którzy całe życie spędzili na organizacji najróżniejszych przekrętów, oszustw i kantów. Powoli szykują się do porzucenia „profesji”, ale przed nimi jeszcze ostatni skok. W tym celu angażują atrakcyjną Penelope (Weisz), która sporo namiesza w ich planie i życiu.

Znany dramaturg Georg Dreyman wraz ze swoją partnerką - Christą Marią Sieland - popularną aktorką, tworzyli parę intelektualistów – gwiazd w socjalistycznym państwie. Jednak ich poglądy i styl życia nie zawsze zgadzały się z doktryną partii. Christa spodobała się Ministrowi Kultury, który rozkazał agentowi Stasi obserwować i podsłuchiwać parę. Z czasem ich życie zaczęło go coraz bardziej fascynować i wciągać.

Lilly Wust (Juliane Köhler) mieszka w Berlinie i jest Niemką. Zbliża się do trzydziestki, ma czwórkę dzieci - otrzymała nawet nazistowski order dla matek. Los styka Lilly z Felice Schragenheim (Maria Schrader), fascynującą, inteligentną młodą kobietą. Pomiędzy nimi zaczyna się namiętny romans, który przeradza się w prawdziwe uczucie. Dwie kobiety piszą do siebie prawie codziennie listy i wiersze. W nich zwracają się do siebie - Aimee (Lilly) i Jaguar (Felice). Felice wyznaje, że jest Żydówką, że pracuje dla nazistowskiej gazety pod fałszywym nazwiskiem i przekazuje tajne informacje grupom oporu. Lilly pozwala Felice wprowadzić się do jej mieszkania i rozwodzi się z mężem. Dwie kobiety składają sobie przysięgę miłości i małżeństwa. Starają się uciec od straszliwej rzeczywistości wojny i prześladowań, ale na próżno. Pewnego upalnego dnia, w sierpniu 1944 roku, Lilly i Felice spotykają w mieszkaniu gestapo...

Przypadkowe spotkanie Sally i Briana początkowo nie zapowiadało bliskich więzi, jakie miały ich wkrótce połączyć. Brytyjczyk Brian przyjechał do Berlina szlifować swoją znajomość niemieckiego i udzielać lekcji angielskiego. Jest młodzieńcem z zasadami, o nienagannych manierach, a sposób bycia dziewczyny, jej szczerość, przesadna bezpośredniość, często wulgarne słownictwo są dla niego lekko szokujące. Nie przeszkadza to jednak, aby zaprzyjaźnić się z panną Bowles, a nawet z jej nowym wielbicielem baronem Maximilianem von Heune, który „wykorzystuje” oboje, do czego Brian niechętnie po czasie się przyznaje. Sally występuje w podrzędnym kabarecie i marzy o wielkiej karierze. Kabaret to również karykaturalne odbicie Berlina lat trzydziestych i obraz narastającej fali hitleryzmu w Niemczech…

Historia krótkiej miłości między dwiema dziewczynami, które spotykają się w berlińskim metrze.

Starsza para żyje w rytuale codziennych drobnych czynności. Trudi pomaga swojemu mężowi założyć płaszcz, przynosi kapcie, co rano daje mu do pracy jabłko, które on niezmiennie oddaje swojemu współpracownikowi. Kiedy dowiaduje się o śmiertelnej chorobie Rudiegio, ukrywa przed nim prawdę, namawia go jedynie na odwiedziny u mieszkających w Berlinie dzieci. Hanami, to japońskie święto, w czasie którego całe rodziny wylegają do parków, aby oglądać kwitnące drzewa wiśni. Rodzina Rudiego i Trudi z pewnością czułaby się w tych okolicznościach skrępowana. Tu mąż nie zna tak naprawdę swojej żony, dzieci w obecności rodziców czują jedynie nudę i rozdrażnienie, wszystkie kontakty cechuje jakieś bliżej nieokreślone zakłopotanie.

Bezrobotny akrobata cyrkowy Abel Rosenberg (David Carradine) zna tylko jeden sposób przetrwania na arenie surrealistycznego cyrku, którym był Berlin w roku 1923 - jest to notoryczne pozostawanie w stanie nietrzeźwym. Jednak nawet to zamroczenie nie jest w stanie przysłonić zagrożenia i przerażającej tajemnicy - wszyscy jego znajomi, nawet ci najdalsi, giną w okrutny sposób. Czy Abel ocaleje, czy też jego umysł i dusza ulegną całkowitej destrukcji?