Filmy na podstawie powieści, poród

Rok 1957. Lola (Kylie Minogue) i jej ukochany Brownie (Charlie Schlatter) uciekają z australijskiego miasteczka. Po wielu perypetiach trafiają do Melbourne. Poznają tam Lyle'a (Todd Boyce) i Mavis (Desirée Smith). Gdy kobieta umiera podczas porodu, para postanawia zaopiekować się jej dzieckiem...

Ojciec Merrin (Stellan Skarsgård) spotyka w Kairze kolekcjonera antyków, który namawia go do wzięcia udziału w brytyjskiej wyprawie archeologicznej w odległych rejonach Kenii. Odkrywa tam kościół z czasów bizantyjskich w nienaruszonym stanie – jak gdyby został przysypany ziemią w dniu, w którym powstał. Kolekcjoner przekonuje Merrina, który jest także archeologiem, aby ten odnalazł ukryty w kościele antyczny relikt, zanim znajdą go Brytyjczycy. Nie wie jednak, że czai się tam coś, co przerośnie ich wyobrażenia. Wkrótce krew popłynie po równinach Wschodniej Afryki. Rozpoczyna się koszmar. W miejscu narodzin Zła Merrin będzie mógł w końcu spojrzeć mu w twarz.

Dania, druga połowa XIX wieku, jedno z tysięcy podobnych wielodzietnych, rządzonych twardą męską ręką gospodarstw rolnych, w których kobiety istnieją nade wszystko po to, żeby rodzić dzieci, zajmować się domem i – jeśli tylko nie rodzą dzieci i nie zajmują się domem – pracować na utrzymanie rodziny. Czternastoletnia Lise jest najstarszą córką Andersa oraz Anny, i powinien czekać ją los wszystkich innych dziewczyn w jej wieku, a jednak dzięki uporczywości jej matki dziewczyna wyczekuje z niecierpliwością wyjazdu do szkoły z internatem, gdzie będzie zawalczy o inną przyszłość dla siebie. Nadchodząca doba odmieni całe jej życie.

Moretti przeplata trzy historie – jedną o zagubieniu i tęsknocie matki wychowującej samotnie córkę; drugą o obsesji podejrzeń i wybaczeniu, której bohaterem jest ojciec podejrzewający sędziwego sąsiada o molestowanie swojego dziecka; i trzecią o błędach rodzicielskich i przyznaniu się do własnych słabości (prowadzący pod wpływem alkoholu syn surowego sędziego powoduje śmiertelny wypadek). Trzy piętra to również wzruszająca, uniwersalna opowieść o murach, które skrywają tajemnice, są niemym świadkiem chwil pięknych i tragicznych.

Naukowiec skonstruował superinteligentny komputer, chcąc wykorzystać jego ogromne możliwości do rozwiązywania wielu kłopotów nękających Ziemię i jej mieszkańców. Na skutek błędu maszyna zaczyna żyć swym własnym życiem. Chce zbadać te dziwne istoty nazywane ludźmi. Swoistym królikiem doświadczalnym staje się żona konstruktora. Komputer pragnie uwiecznić samego siebie w ludzkim ciele. Chce więc począć dziecko z kobietą, zwykłą ziemianką...

Bohaterką tego kobiecego dramatu Francesci Comencini jest Maria – czterdziestoletnia Rzymianka, kobieta piękna i niezależna, która przechodzi w swoim życiu rewolucję. Poznaje młodszego od siebie mężczyznę i zachodzi z nim w ciążę. Nie jest to jednak początek romantycznej historii, ale pierwszego poważnego życiowego sprawdzianu. Córeczka Marii rodzi się o kilka miesięcy za wcześnie. Umieszczona w inkubatorze, tytułowym bialym pokoju, czeka, żeby tak naprawdę się narodzić. Od tej chwili życie Marii zostaje całkowicie podporządkowane rytmowi szpitala. Razem z innymi kobietami w podobnej sytuacji spędza niekończące się godziny, wpatrując się w respirator. Wszystkie elementy filmu pasują do gatunku dramatu szpitalnego – nerwowe godziny spędzane na korytarzu, silne emocje, dość przewidywalna dynamika wzlotów i upadków wiary w pozytywne zakończenie. Drugie narodziny córeczki to oczywiście szansa na powtórne odrodzenie samej Marii. Co jednak odróżnia ten film od kolejnego odcinka serialu Na dobre i na złe? Postać Marii i rola Margherity Buy, doświadczonej aktorki, która potrafiła nadać jej poruszające rysy. Jej bohaterka lśni wewnętrzną mądrością i świadomością przemijającego czasu, pięknem kobiety dojrzałej.

Przygody nowożeńców mieszkających na terytorium Dakoty.

Pewnego dnia do małej wioski w regionie Lot przybywa społeczność hippisów. Dla czterech przyjaciół, mechanika Paula (Bruno Pradal), grabarza Adriena (Paul Préboist), nauczyciela pana Peloux (Michel Galabru) i właściciela kawiarni Juliena (Jean Lefebvre), jest to zaskakujące i nieoczekiwane. Ich pierwszym odruchem jest wypędzenie młodych ludzi. Ale teraz kasztelanka zgadza się pożyczyć im kawałek ziemi, aby uniemożliwić niejakiemu Gérardowi (André Pousse), który właśnie wyszedł z więzienia, powrót do niego. Hipisi rozbili obóz. We wsi świętują to obficie pijąc. Wczesnym rankiem dowiadujemy się, że doszło do morderstwa. Oczywiście policja podejrzewa hipisów. Paul, Julien, Adrien postanawiają udowodnić swoją niewinność i rozpocząć śledztwo. Idą do zamku, w którym przebywa Gérard i gdzie wydaje się, że ukrywają się dwaj mężczyźni...

Gary (Solan Machado Graner) widzi swoich rodziców, Camille (Virginie Efira) i Georgesa (Romain Duris), tańczących cały czas do swojej ulubionej piosenki, "Mr. Bojangles" Niny Simone. Przyjmują przyjaciół w domu, między przyjemnością a fantazją. Z biegiem czasu Georges i jego syn widzą, że matka posuwa się za daleko.

Spokój kapryśnej rodziny zostaje zburzony przez wtargnięcie atrakcyjnego Anglika.