Filmy solidarność

Krótkometrażówka Tomka Bagińskiego ukazuje burzliwą historię państwa polskiego.

12. grudnia prom ze Świnoujścia do Hamburga wypływa z portu. Znajdują się na nim Polacy, którzy szukając szansy na lepsze życie postanawiają wyemigrować. Marek Ziarno do nich nie należy. Nauczyciel języka polskiego nie zamierza opuszczać kraju, przyrzekł to swoim uczniom. Został wysłany z tajną misją przez władze „Solidarności”. Służba bezpieczeństwa poinformowana o zadaniu nie zdążyła go aresztować, zaś celnikom nie udaje się znaleźć tajnych dokumentów, które miał przewozić. Na prom „przemyciła” je była żona Marka. Czy Ziarno wytrwa w swoim postanowieniu, kiedy dowie się o wprowadzeniu stanu wojennego i aresztowaniu działaczy Solidarności?

Młody, uzdolniony aktor Jan Małecki, syn dyrektora, którego w 1956 roku wywieziono na taczkach z fabryki, kiedyś student biorący udział w wydarzeniach marcowych 1968 roku na Uniwersytecie Warszawskim, brat oficera UB - chce być apolityczny. Zna bowiem z autopsji niszczącą siłę polityki. Sceptycznie odnosi się do Solidarności, marzy o wyjeździe do Szwecji, ryzykując nawet własną karierę, ale ogłoszenie stanu wojennego uniemożliwia mu opuszczenie kraju.

Represjonowana w okresie stanu wojennego reżyserka Anna wraca po latach do kraju. Na zlecenie telewizji przystępuje do realizacji filmu o działaczu podziemia Marku Mirkucie. Zaczyna się poszukiwanie "nowego" bohatera...

Rok 1989. Zbyszek Butryn (Edward Żentara), działacz "Solidarności", po wydarzeniach 13 grudnia 1981 roku postanowił zostać w Stanach Zjednoczonych. Jego żona Teresa (Ewa Wiśniewska), przestała utrzymywać z nim kontakt. Aby mąż nigdy nie odnalazł jej i dzieci, postanowiła zmienić nazwisko, pracę, a także się przeprowadzić. Niestety wskutek wypadku samochodowego kobieta umiera i osieraca 15-letniego Piotra (Janusz Onufrowicz) oraz 8-letnią Karolinę (Anna Mucha). Dzieci trafiają do dwóch różnych domów dziecka. Pewnego dnia nastolatek odkrywa, że jego ojciec żyje i mieszka w Polsce, o czym informuje także swoją młodszą siostrę. Chłopak ucieka z placówki, by odnaleźć rodzica. Niebawem sierociniec opuszcza też martwiąca się o brata dziewczynka.

Początek lat 70. Missisipi. Z wojny wietnamskiej wraca Stephen Sommers (Kevin Costner). Nie daje on sobie rady z wyrzutami sumienia, obwinia się o śmierć swojego kolegi. W końcu zdaje sobie sprawę z tego, że zaniedbuje swoje dzieci.

Zbliża się koniec II wojny światowej. W niedostępnym odludziu Grenlandii znajduje się aliancka stacja meteorologiczną – stacja 330. Niemcy niszczą kompletnie stację, a przypadek sprawia, że przy życiu pozostają polski dowódca Sikora i Niemiec, oberlejtnant Weber. Obaj, pozostawieni samym sobie, muszą początkową wrogość zastąpić wzajemnym współdziałaniem i walczyć z żywiołami natury.

Axelle (Sara Forestier), Dominique (Noémie Lvovsky) i Conso (Annabelle Lengronne) mają tajemnicę. Prowadzą podwójne życie. Spotykają się każdego ranka na miejskim parkingu, aby ruszyć w drogę i iść do pracy przez granicę. Tam stają się Atheną, Circe i Herą w burdelu. Córki radości, bohaterki życia codziennego, każda walczy o swoją rodzinę, by zachować swoją godność. Ale kiedy czyjeś życie jest w niebezpieczeństwie, spotykają się, by stawić czoła przeciwnościom.

W Uzaku (ostatniej części tryptyku, na który składają się jeszcze Kasaba i Chmury w maju) miejscem spotkania bohaterów Ceylana jest Stambuł. Grana przez Emina Topraka postać młodego mężczyzny, który w poprzednich filmach marzył o ucieczce z prowincji, wreszcie decyduje się na porzucenie rodzinnego miasteczka. Zamierza znaleźć pracę na statku, wyruszyć w podróż, zacząć prawdziwe życie. Swoją przedłużającą się wizytą najpierw zaskakuje, a potem drażni wielkomiejskiego krewnego. Jest nim żyjący samotnie artysta (grany przez Muzaffera Özdemira), odcięty od azjatyckich korzeni. Jemu również przyjdzie rozliczyć się z własnym niespełnieniem. W Stambule pada śnieg. To rzadkie zjawisko. Stambulski śnieg jest gęsty i mokry, spada z nieba wielkimi płatkami na palmy i meczety. Bohater grany przez Topraka traci swój sen o mieście, traci złudzenia, nie udaje mu się bowiem niczego osiągnąć. Miasto go odrzuca. Jest zatopione w mglistej bieli niczym nieistniejąca nigdy Atlantyda. Jest też ruchliwe, wypełnione ludźmi, światłami, przedmiotami, które nie wiadomo do czego służą. Bohater nie znajduje w nim swojego miejsca, ani przestrzeni, która ułatwiłaby mu realizację marzeń. Ambiwalentna, milcząca relacja kuzynów uosabia istotę tureckości, melancholijne rozdarcie pomiędzy tradycją a współczesnością, nadzieją a rozpaczą. Film został poświęcony pamięci Emina Topraka, zmarłego śmiercią samobójczą w grudniu 2002 roku.