Filmy Iran

Film opowiada historię Nadera (Peyman Moaadi) i Simin (Leila Hatami), zamożnej pary, która decyduje się na rozstanie. Chcą opuścić Iran wraz z ich córką, Termeh (Sarina Farhadi). Mają już załatwione wszystkie formalności, jednak Nader wciąż ma wątpliwości co do wyjazdu. Musiałby bowiem zostawić chorego na Alzheimera ojca (Ali-Asghar Shahbazi)...

Po wielu latach życia w Niemczech Ahmad wybiera się z wizytą do Iranu. Jego znajomi z czasów studenckich postanawiają zorganizować trzydniowy wypad nad Morze Kaspijskie. Jedna z dziewczyn, radosna Sepideh, bierze organizację w swoje ręce. Nie informując przyjaciół zaprasza Elly, opiekunkę córki ze żłobka. Ahmad, który właśnie zakończył nieudane małżeństwo z Niemką, chciałby związać się na stałe z Iranką. Jego przyjaciele powoli uzmysławiają sobie, dlaczego Sepideh zaprosiła Elly. Wszyscy po kolei wychwalają jej zalety. Drugiego dnia wydarza się coś, co prowadzi do zniknięcia Elly. Radosna atmosfera ulatuje, gdy przyjaciele starają się zrozumieć, jak i dlaczego zniknęła.

Zmuszeni do opuszczenia swojego mieszkania w centrum Teheranu z powodu poważnych prac zagrażających budynkowi, Emad (Shahab Hosseini) i Rana (Taraneh Alidoosti) przenoszą się do nowego domu. Incydent związany z byłym lokatorem zmieni życie młodej pary.

W każdym państwie, gdzie prawo najcięższe występki sankcjonuje karą śmierci, potrzebni są ludzie, którzy ten wyrok wykonają. To właśnie im, mierzącym się z trudnymi do wyobrażenia dylematami, swój film poświęcił Mohammad Rasoulof. Film ma strukturę nowelową i składa się z czterech opowieści. Bohaterem pierwszej jest 40-letni Heshmat. Stateczny mężczyzna, który większość czasu stara się spędzać w gronie najbliższych. W drugiej obserwujemy Pouyę, dla którego obowiązkowa służba wojskowa jest jedyną szansą na otrzymanie paszportu i opuszczenie wraz z dziewczyną Iranu. Żołnierzem jest też bohater trzeciej historii. Javad dostał właśnie trzydniową przepustkę, by spędzić ten czas z narzeczoną i jej rodziną, świętując urodziny ukochanej kobiety. W ostatniej z kolei przekonujemy się, jak przybycie Daryi, młodej kuzynki z Niemiec, gwałtownie może zmienić niespieszne życie Bahrama i Zaman – spokojnej pary w średnim wieku. Bohaterów każdej z opowieści Rasoulofa łączy tajemnica oraz dramatyczna decyzja, którą muszą podjąć. Wpłynie ona nie tylko na dalsze życie protagonistów, ale również mocno odbije się na otaczających ich ludziach.

W mieście jest bardzo dużo narkomanów. Wielu z nich to bezdomni. Sytuacja jest kryzysowa. Policjanci, których wciąż jest za mało, są przepracowani i sfrustrowani. Często działają na granicy prawa. Samad, członek policyjnej grupy antynarkotykowej poszukuje króla narkotyków, Nassera Khakzada. Kiedy zaczynał pracę w policji, statystyki podawały, że uzależnionych od narkotyków jest około miliona osób. Po latach wyłapywania dilerów, aresztowań i wykonanych kar śmierci, liczba ta… wzrosła do 6,5 miliona. Wygląda na to, że nawet kara śmierci, jaka czeka za handel narkotykami, nie jest wystarczającą przestrogą.

Kandahar opowiada historię młodej dziennikarki, Nafas, aktualnie mieszkającej w Kanadzie, która jako dziecko wyemigrowała z Afganistanu. Teraz jedzie do swojej ojczyzny. Jej siostra chce popełnić samobójstwo podczas najbliższego zaćmienia Słońca. Nafas postanawia odwieść ją od tego zamiaru. Ścigając się ze Słońcem, przemierza kraj ogarnięty wojną z talibami.

Pierwszy fabularny film zrealizowany po upadku Talibów. Samira Makhmalbaf, reżyserka tego obrazu pokazuje światu pragnienia afgańskich kobiet, które próbują się odnaleźć w nowym porządku. Nogreh ma wielkie ambicje, by zostać pierwszą kobietą prezydentem. Na razie musi wymykać się chyłkiem do nowej szkoły, zrzucając po drodze burkę. Siłą tego filmu nie jest uproszczona psychologia, ale obraz, muzyka i osobliwy humor.

Film o wydarzeniach, które miały miejsce podczas kręcenia wcześniejszego filmu Kiarostamiego pt. "Zendegi Edame Darad". Obraz opisuje relacje jakie na planie panują miedzy reżyserem i aktorami.

Mohsen Makhmalbaf przedstawił w filmie triumfująco liryczną wizję życia nomadów w południowo-wschodnim Iranie. Odwołał sie przy tym do "Barw granatu" i innych filmów Siergieja Paradżanowa. "Gabbeh" jest przejrzystszy niż wczesniejsze ironiczne filmy reżysera, zawiera ponadto osobiste zwierzenia twórcy. Film charakteryzuje się niezwykłym zestawieniem obrazów i dźwięków. Połączenie naturalnych odgłosów doprowadza do stworzenia swego rodzaju rytmicznej mantry.

"Offside" to film o grupie dziewczyn z Iranu, które pewnego dnia przebrane za chłopaków próbują dostać się na Stadion Azadi w Teheranie, aby obejrzeć wielki mecz w piłkę nożną. Muszą jednak uważać, gdyż po ustaleniu Iranu Islamską Republiką, kobietom nie wolno wchodzić na stadiony.