Kostiumowy 1971

Don Salluste de Bazan to bezwzględny poborca podatkowy. W wyniku intrygi traci swoją pozycję.

Bohater, Gustaw Aschenbach jest kompozytorem (w noweli pisarzem), którego utwory ujawniają wytworne samoopanowanie, znamienne piętno mistrzostwa. Wiedziony tajemniczą siłą porzuca uporządkowany i perfekcyjnie zbudowany świat, by wyruszyć w podróż. Wędrówka Aschenbacha ma znaczenie inicjacyjne, jest metafizyczną wyprawą w głąb sacrum, ku śmierci. Rola inicjacji jest zawsze ta sama - symbole wędrowania, próby inicjacyjne mają zbudować naszą wewnętrzną ontologię, dostarczyć wiedzy o świecie i sobie samym. Kompozytor przybywa do Wenecji, która jest miastem i nie jest jednocześnie, lądem stałym i morzem. To miejsce doskonałe dla rytuałów inicjacyjnych - medialne i niejednoznaczne. Każdy taki rytuał zakłada obecność opiekunów - mediatorów. Tadzio, boski chłopiec będzie towarzyszem ostatniej drogi Aschenbacha. Namiętność do miasta i mitycznego przewodnika, Psychopomposa wyznacza trudy ostatniej wędrówki. Tadzio skupia w sobie apollińską harmonię i dionizyjską zmysłowość. Prowokuje do dyskusji o pięknie. Wiedza, jaką uzyska bohater filmu podczas ostatniej wędrówki mówi, iż piękno nie musi być owocem naszej pracy, piękno może się rodzić spontanicznie, bez naszego udziału. Ma rację Alicja Helman, gdy mówi, że wokół antynomii piękna zorganizowany jest konflikt i noweli i filmu. Wiedza, którą uzyska w drodze inicjacyjnej Aschenbach to tragedia mistrza, który sądził inaczej. Aschenbach z pomocą boskiego dziecka podjął drogę ku pełni, a świat z respektem przyjął wiadomość o jego śmierci.

Sierpień 1561 roku. Maria Stuart, prawowita dziedziczka szkockiego tronu, wraca do kraju po śmierci swojego męża. Powrót rzymskokatolickiej królowej jest nie na rękę protestanckiej władczyni Anglii Elżbiecie I...

Pierwowzorem scenariusza stało się opowiadanie "Czerwona oberża" Honore Balzac'a. Rok 1799. Dwaj młodzi lekarze wojskowi w drodze do swego oddziału postanawiają spędzić noc w oberży. Tam poznają bogatego przedsiębiorcę, który zamieszkał z nimi w jednym pokoju. Współlokator wyznaje im w tajemnicy, że w skrzyni wiezie złoto i diamenty. Bogactwo staje się wielką pokusą dla Prospera Magnana, który myśli nawet o zamordowaniu bogacza. Udaje mu się jednak ochłonąć. Kiedy budzi się nad ranem okazuje się, że przyjaciel Fryderyk Taillefer zniknął, podobnie jak drogocenna skrzynka, a je właściciel nie żyje… Prosper Magnan oskarżony o zbrodnię zostaje stracony. Przed śmiercią jednak zdążył opowiedzieć niesamowitą historię pewnemu Niemcowi. Po wielu latach niemiecki handlowiec snuje niezwykłą i dramatyczną opowieść uczestnicząc w uroczystym przyjęciu. Niestety zapomniał jak nazywał się przyjaciel Prospera…

Jedna z najbardziej znanych komedii Williama Szekspira w reż. Zygmunta Hübnera. Złota Setka Teatru Telewizji. „Poskromienie złośnicy” Williama Szekspira to zawiła, pełna przebieranek i qui pro quo opowieść o sekutnicy, którą ujarzmił sprytny młodzieniec. Padewskiego kupca Baptystę los obdarzył sporym majątkiem i dwiema pięknymi córkami. Do łagodnej i tkliwej Bianki (Anna Seniuk) wzdycha rój wielbicieli, wśród nich szlachetny Hortensjo (Ryszard Pietruski) i romantyczny Lucenzio (Jan Nowicki). Natomiast jej starszą siostrę Katarzynę (Magdalena Zawadzka) młodzieńcy omijają z daleka, bojąc się jej szyderczych docinków i złośliwości.