Filmy dżuma

Bohater, Gustaw Aschenbach jest kompozytorem (w noweli pisarzem), którego utwory ujawniają wytworne samoopanowanie, znamienne piętno mistrzostwa. Wiedziony tajemniczą siłą porzuca uporządkowany i perfekcyjnie zbudowany świat, by wyruszyć w podróż. Wędrówka Aschenbacha ma znaczenie inicjacyjne, jest metafizyczną wyprawą w głąb sacrum, ku śmierci. Rola inicjacji jest zawsze ta sama - symbole wędrowania, próby inicjacyjne mają zbudować naszą wewnętrzną ontologię, dostarczyć wiedzy o świecie i sobie samym. Kompozytor przybywa do Wenecji, która jest miastem i nie jest jednocześnie, lądem stałym i morzem. To miejsce doskonałe dla rytuałów inicjacyjnych - medialne i niejednoznaczne. Każdy taki rytuał zakłada obecność opiekunów - mediatorów. Tadzio, boski chłopiec będzie towarzyszem ostatniej drogi Aschenbacha. Namiętność do miasta i mitycznego przewodnika, Psychopomposa wyznacza trudy ostatniej wędrówki. Tadzio skupia w sobie apollińską harmonię i dionizyjską zmysłowość. Prowokuje do dyskusji o pięknie. Wiedza, jaką uzyska bohater filmu podczas ostatniej wędrówki mówi, iż piękno nie musi być owocem naszej pracy, piękno może się rodzić spontanicznie, bez naszego udziału. Ma rację Alicja Helman, gdy mówi, że wokół antynomii piękna zorganizowany jest konflikt i noweli i filmu. Wiedza, którą uzyska w drodze inicjacyjnej Aschenbach to tragedia mistrza, który sądził inaczej. Aschenbach z pomocą boskiego dziecka podjął drogę ku pełni, a świat z respektem przyjął wiadomość o jego śmierci.

W średniowieczu książę Edmund Czarna Żmija nieustannie stara się przejąć koronę należącą do jego ojca i brata.

Co może być stawką w grze w szachy ze śmiercią? Czy można wierzyć w dobro, boga i szczęście widząc dookoła tylko zniszczenie, gwałt, mord i zagładę? Jak zakończy się gra o życie? Czy jest jeszcze nadzieja na dobro? Film w alegoryczny sposób pokazuje wędrówkę dwóch kompanów - rycerzy. Jak ona się zakończy?

Akcja "Świata bez końca" zaczyna się 200 lat po wydarzeniach z "Filarów Ziemi", w roku 1327. Na tle barwnej panoramy średniowiecza, w okresie wielkich przemian i dziesiątkującej społeczeństwo zarazy, toczy się epicka opowieść o walce o władzę, pieniądze i wpływy. O tajemnicach i zbrodniach, o nauce burzącej fundamenty wiary. Historia, w której ludzkie emocje - miłość, nienawiść, pragnienie zemsty - odgrywają wiodącą rolę.

W średniowiecznej Anglii wybucha po raz pierwszy epidemia dżumy. Młody mnich, Osmund, przewodzi pewnemu rycerzowi Ulricowi i jego grupie najemników. Ich zadaniem jest odnalezienie nekromanty - osoby, która posiadła sztukę przywracania martwych do życia. Wtedy poznają tajemniczą piękność, Langivę, która zmusza Osmunda do wybory pomiędzy miłością do Boga, a pożądaniem kobiety.

Ekranizacja powieści Alberta Camusa. Dżuma rozgrywa się w Oranie podczas epidemii. W walce z dżumą rodzi się solidarność łącząca ludzi o często przeciwstawnych poglądach.

Tajemnicza plaga zwana "Czerwoną śmiercią", szerzy się po kontynencie dziesiątkując ludność. Chcąc przeczekać zarazę książę Prospero, zamyka się w zamku wraz z całą szlachtą i najpiękniejszymi wieśniaczkami. Żyjąc uciechami i coraz większą deprawacją nie obchodzi ich co stanie się z wieśniakami. Pewnego dnia do zamku przybywa dawny przyjaciel księcia a wraz z nim zaraz, której wszyscy tak się lękają.

W niedalekim sąsiedztwie miasteczka w Nowym Meksyku rozbija się wojskowy satelita, który zbierał próbki z atmosfery. W niedługim czasie wszyscy z miasteczka umierają z wyjątkiem jednego niemowlęcia i starego alkoholika. Tajemniczy wirus zaczyna rozprzestrzeniać się w zastraszającym tempie. Naukowcy walczą z czasem, aby go unieszkodliwić.

Kazimierz Wielki ma świadomość, że jest ostatnim królem Polski z dynastii Piastów. Powraca ranny z polowania i rozmyśla o tym, jakim był władcą. Wspomina małżeństwo z Aldoną, bitwę pod Płowcami, walkę o władzę.

Czy wielka epidemia dżumy, która w XIV wieku uśmierciła ponad 150 milionów ludzi jest nadal dla nas groźna?