Filmy hedonizm, kobieca nagość

Anaïs to jeden wielki chaos. Przemierzająca ulice Paryża na rowerze, zawsze spóźniona, roztargniona, niedyskretna. Nawet jeśli nie ma grosza przy duszy, trudno odmówić jej w tym wszystkim uroku. Młoda kobieta zdaje sobie jednak sprawę, że jest tuż przed sporymi zmianami w swoim życiu. Związek z Raoulem należy już do przeszłości, przed nią z kolei konieczność zmierzenia się z powracającą chorobą matki. Jakby mało było komplikacji, bohaterka, nie zastanawiając się nad konsekwencjami, wdaje się w romans z żonatym mężczyzną. Szybko okazuje się jednak, że osobą, do której najbardziej chce się zbliżyć, wcale nie jest Daniel, a jego intrygująca partnerka – Émilie. Chwilowe zaślepienie czy głębsza fascynacja? Względne bezpieczeństwo, a może podjęcie ryzyka? Na te pytania pełna zapału, ale i uroczej lekkomyślności Anaïs będzie musiała znaleźć odpowiedzi.

Pewnego dnia właściciel słynnej paryskiej rewii, Antoine Carco, odbiera telefon z Hongkongu. Dzwoni dawny kolega z wojska, który jest ciężko ranny i w obliczu śmierci prosi Carco, by ten zaopiekował się jego synkiem Bao, który ma odziedziczyć po nim 40 milionów dolarów. Carco natychmiast jedzie do Azji i odnajduje chłopca, którego cudem ratuje od śmierci. Prosi księdza Herve'a, który właśnie wybiera się do Francji, by ten przewiózł tam małego wraz z cennym bagażem. Łatwowierny duchowny zgadza się...

Gang porywa Muriel, córkę bogatego biznesmena, domagają się 1.000.000 $ w zamian za jej uwolnienie. Porywacze są podekscytowani dziewictwem dziewczyny, która ulega jednak tylko liderowi grupy i chce do nich dołączyć.

"24 Hour Party People" to historia muzycznej sceny Manchesteru, od punka, do początku muzyki rave, widziana oczami Tony'ego Wilsona, dziennikarza, właściciela wytwórni płytowej Factory Records i klubu muzycznego Hacienda. Film opisuje jego związki z takimi zespołami jak Joy Division, czy Happy Mondays.

Historia zaczyna się w 1964, kiedy malarz Francis Bacon (Derek Jacobi) zaskakuje włamywacza George'a Dyera (Daniel Craig) buszującego w jego londyńskiej pracowni i domu w poszukiwaniu czegoś wartościowego. "Kim mógłbyś być?" - wykrzykuje artysta - "niewiele jest w tobie z włamywacza. Rozbieraj się i chodź do łóżka, a będziesz miał wszystko, czego zapragniesz". W tym momencie na zawsze zmieniło się życie obydwu. Dyer przez siedem lat był stałym modelem Bacona i starał się - finansowo wspierany przez Bacona - wydobyć ze środowiska i kultury klasy robotniczej, dostosować do zamkniętego świata artystów. Dyer został obdarowany drogimi garniturami i pieniędzmi, był zabierany w podróże do Paryża i Nowego Jorku, choć nie tworzyli z Baconem dobranej pary. Najwięcej radości dawała mu zazwyczaj wędrówka z młodymi ludźmi po paryskich barach, ale nie był w stanie stawić czoła nieustającym żartom swego dobroczyńcy. Dowcipny Bacon był w swoim żywiole, kiedy zabawiał się i pił z modelkami pozującymi do fotograficznych aktów, kpiąc ze wszystkiego i wszystkich: "Szampan dla moich prawdziwych przyjaciół, prawdziwe cierpienie dla fałszywych" i przedstawiając swoje niekonwencjonalne towarzystwo: "Witamy w obozie koncentracyjnym". Kiedy Dyer skarżył się na nocne koszmary, Bacon krótko replikował "George, nocne koszmary nie mogą być bardziej przerażające, niż życie".

Film jest satyrą na wszystko co w latach 60 było modne w Stanach Zjednoczonych. Na celownik trafiają: LSD, religie wschodu, protesty antywojenne i hippisi. Główną bohaterką jest młoda kobieta, która poprzez udział w kilku nietypowych, a nawet dziwacznych eskapadach miłosnych z grupką równie nietypowych postaci, dąży do przebudzenia erotycznego, a także pełnej wolności od krępujących zasad poprzedniego pokolenia.