Filmy demokracja

Historia dojrzewania Marjane Satrapi, wrażliwej irańskiej dziewczyny, w czasie rewolucji, która doprowadziła do upadku szacha i rządów Chomeiniego oraz dokonała głębokich przemian obyczajowych.

Ostatni dzień wojny. Poranek pierwszego dnia pokoju. Pokazać tej szczególnej nocy losy młodego człowieka uwikłanego w okupacyjną przeszłość, zmęczonego bohaterstwem, przeczuwającego inne, lepsze życie. Cóż to za piękny temat do filmu. Tej szczególnej nocy spotyka się przeszłość z przyszłością - i zasiada do jednego stołu. Przy akompaniamencie tang i fokstrotów bohater filmu, Maciek Chełmicki, szuka odpowiedzi, jak żyć dalej - jak zrzucić dławiący bagaż przeszłości, rozwiązuje odwieczny dylemat żołnierza. Słuchać czy myśleć. A jednak Maciek zabije...

Nawiązanie do głośnego filmu Dyktator Charliego Chaplina, tym razem w wykonaniu Sachy Barona Cohena (Borat). Jak mówi Cohen, jest to "niezwykła historia dyktatora, który heroicznie ryzykował własne życie po to, by demokracja nigdy nie zawitała do kraju, który z taką miłością terroryzował". U boku Cohena wystąpi Ben Kingsley oraz Anna Faris.

W szarpanej wewnętrznymi konfliktami Birmie nie ma miejsca na demokrację. Wojskowy reżim wymaga od mieszkańców oddania i za nic ma ich prawa. Jedyną szansą na przywrócenie normalności są działania Aung San Suu Kyi - córki antyrządowego aktywisty. Wykształcona na Oxfordzie kobieta decyduje się wrócić do ojczyzny i zrobić wszystko co w jej mocy, aby ocalić Birmę. Jej walka daleka jest od agresji - kobieta wybiera drogę pokoju, miłości i wiary w ludzi. Aung Suu jest w stanie poświęcić nawet szczęście swoje i swojej rodziny, aby służyć wyższym celom i stanąć na czele opozycji. Pomimo wielkiego dystansu, długich rozłąk i przeciwnika w postaci niebezpiecznego reżimu, miłość jej męża i dzieci nie słabnie - wręcz przeciwnie - wszyscy będą ją wspierać bardziej niż kiedykolwiek w życiu.

USA – kraj, który od lat usiłuje narzucać innym państwom model demokratyczny – sam powinien być wzorową demokracją. Tymczasem gdy przyjrzeć się kampaniom wyborczym w USA, dostrzec można jedynie dyktaturę dolara. Każda kampania wyborcza wymaga olbrzymich wydatków finansowych, jeśli ktoś chce, aby była skuteczna. Z pomocą przychodzą darczyńcy. Darowizny te, zarówno jawne, jak i nie, są krwiobiegiem każdych wyborów – lokalnych i ogólnokrajowych. To doskonałe narzędzie dla bogaczy, którzy w ten sposób kupują sobie wpływy, aby mieć pewność, że to właśnie ich interesy będą reprezentowane. Nie mówi się o tym wprost, ale wiadomo, że nikt nie rozdaje milionów dolarów bezinteresownie. Ta ogromna hipokryzja i – zdaniem wielu – legalna korupcja jest tak naprawdę istotą amerykańskiej pseudodemokracji.

Proferor psychologii z Korei Północnej, bez ogródek, obnaża bezwzględną machinę propagandową stosowaną masowo w krajach tak zwanej zachodniej demokracji. W mistrzowski sposób całe społeczeństwa ogłupiane są tak skutecznie i zniewalane niepostrzeżenie do tego stopnia, że nie zdają sobie zupełnie sprawy, iż - niczym zombie - biorą udział w zbrodniach przeciwko ludzkości. Na tym tle Korea Północna jawi się jako ostatnia ostoja ludzkości...

Podczas przedstawienia teatralnego na scenę wdziera się grupa uzbrojonych ludzi. Czy to element eksperymentalnego spektaklu czy też prawdziwy atak terrorystyczny?

Ken Loach tym razem pokazuje historię dwóch braci, którzy w imię wielkich idei i walki o równość i sprawiedliwość zostają zmuszeni, żeby stanąć przeciwko sobie. Damian porzuca karierę i w ślad za bratem wstępuje do partyzantki IRA. Jako lekarz będzie musiał zabijać ludzi, kiedy jednak go dokona tego wyboru będzie gotów bronić sprawy aż do śmierci. W Teddym, pozornie milczącym i zamkniętym w sobie, wszyscy widzą przywódcę. Władza, którą mu powierzono utwierdza go w słuszności przekonań. Jest realistą, wierzącym w kompromis, a nie romantykiem gotowym umierać za idee. Film to próba rozliczenia się z przeszłością i hołd złożony uczestnikom walk o niepodległość Irlandii.

Fragmenty występów Gore Vidala, jednego z najinteligentniejszych pisarzy USA, kiedy to wyrażał zaniepokojenie stanem amerykańskiej demokracji.

Wypadek powodujący wiele ofiar - runięcie starej, czynszowej kamienicy zamieszkanej gęsto przez najbiedniejszych - zwraca uwagę na działalność wielkiego przedsiębiorstwa budowlanego, którego właścicielem i dyrektorem jest niejaki Nottola. Wykop pod fundamenty budowanych przezeń wieżowców był, jak się okazuje, bezpośrednią przyczyną osunięcia się gruntu i zawalenia stojących w pobliżu starych domów. Nottola, szermując hasłem modernizacji miasta i cywilizacyjnego postępu, uzyskuje zezwolenie Rady Miejskiej na kontynuowanie robót. Śledztwo zostaje umorzone. Z kolejnych domów przeznaczonych do rozbiórki wysiedla się lokatorów. Tylko lewicowym członkom Rady, którzy na własną rękę kontynuują dochodzenie, wychodzi na jaw, że tereny, na których mają stanąć luksusowe wieżowce, przeznaczone były pod tanie budownictwo komunalne, a Nottola wszedł w posiadanie tych terenów drogą korupcji.