Filmy scena seksu, torturowanie

Las Vegas, 1973 r.: oto tło akcji fascynującego filmu o miliardowych operacjach mafii w biznesie hazardowym, opartego na autentycznych wydarzeniach. W tej gangsterskiej historii Martin Scorsese opowiada o nieposkromionych ambicjach, namiętnościach i chciwości, które obaliły imperium hazardu. W filmie zagrali brawurowo dwaj laureaci Oscara® Robert De Niro i Joe Pesci oraz Sharon Kane. Film prowadzi widza za efektowną fasadę kasyna, gdzie ludzkie życie i fortuny są zaledwie stawką w grze.

W najdroższym ze swoich filmów mistrz Bellocchio bez wahania zdradza romantyczną, gangsterską narrację spod znaku "Ojca chrzestnego" na rzecz surowej rekonstrukcji brutalnych wydarzeń. W jej centrum znajduje się Tommaso Buscetta, boss, który złamał omertę, mafijną zmowę milczenia. Dzięki jego zeznaniom doszło do najgłośniejszego procesu przeciwko Cosa Nostrze, tzw. maxiproces doprowadził do skazania 362 mafiosów. Fascynujące ekranowe dochodzenie skupia się na przemianie Buscetty, dla którego La Cosa Nostra, "nasza sprawa", zaczęła znaczyć coś zupełnie innego, niż chcieliby szefowie klanów. Co ważne, reżyser nie psychologizuje, nie zgaduje intencji przestępcy, za to z pasją kreśli sytuację człowieka najpierw ściganego przez policję, a później przez mafię, który większość życia spędził w ukryciu.

Baśń dla dorosłych, której akcja rozgrywa się u szczytu zimnej wojny, w Stanach Zjednoczonych około roku 1962. Elisa (Sally Hawkins) wiedzie monotonną, samotną egzystencję, a całą noc pracuje w pilnie strzeżonym, sekretnym laboratorium rządowym. Jej życie zmienia się na zawsze, gdy wraz z koleżanką z pracy, Zeldą (Octavia Spencer), odkrywa, że w laboratorium przeprowadzany jest otoczony ścisłą tajemnicą eksperyment, który zaważyć może na przyszłych losach świata.

Dominika Egorova (Jennifer Lawrence) zmuszona zostaje do przyjęcia roli „jaskółki”, specjalnie szkolonej uwodzicielki na usługach rosyjskich służb specjalnych. Uczy się używać swego ciała jako broni i robi wszystko, by nie utracić własnego „ja” w trakcie szkolenia, które zaprzecza godności człowieka. Udaje jej się stawić czoło niesprawiedliwemu systemowi i staje się bezcennym nabytkiem dla swych przełożonych. Jej pierwszym celem okazuje się Nate Nash (Joel Edgerton), agent CIA, który prowadzi ściśle tajną infiltrację rosyjskiego wywiadu. Dwoje młodych agentów wpada w pułapkę namiętności i kłamstw, która zagraża ich przyszłości, międzynarodowym sojuszom i bezpieczeństwu obu mocarstw.

Początek XIX wieku. Markiz de Sade, autor wielu bulwersujących dzieł, zostaje umieszczony w przytułku dla obłąkanych w Cherenton. Dzięki pomocy młodej praczki jego rękopisy przedostają się na zewnątrz i są publikowane. Najnowsze dzieło Markiza budzi wściekłość Napoleona. Wysyła on do Cherenton dr Royer-Collarda. Ma on powstrzymać niewygodnego autora przed pisaniem kolejnych książek.

Pierwsza część monumentalnego dzieła Ilji Chrżanowskiego jest wprowadzeniem w skonstruowany z niebywałym rozmachem świat DAU. Wstrząsająca, transowa, chwytająca bohaterów i widzów w pułapki długich ujęć Natasza opowiada o samotnej kierowniczce kantyny w zamkniętym mieście-instytucie. Rzecz rozgrywa się w przeciągu kilku dni w 1952 roku, a Chrżanowski czyni nas świadkami dramatycznego uwikłania tytułowej bohaterki. Kamera (kręcono na taśmie 35 mm!) jest jak szpicel niespuszczający oka z Nataszy, kiedy ta wydaje obiady, flirtuje, prowadzi pijackie rozmowy, uprawia seks czy też pijana szarpie się z młodą pomocnicą. Nieświadoma, że jej banalne marzenia o miłości i drobne oszustwa w pracy stanowią pożywkę dla bezwzględnej totalitarnej władzy. DAU odsłania skrupulatnie jej mechanizmy. Na potrzeby filmu na terenie nieczynnego kompleksu wodnego w Charkowie zostało wybudowane miasto-instytut, w którym twórcy zamknęli na wiele miesięcy ochotników: naturszczyków i aktorów. Całość zaś rozrosła się w radykalny, kontrowersyjny eksperyment z pogranicza kina, sztuk wizualnych, psychodramy i nauk społecznych.

Akcja filmu rozgrywa się w niedalekiej przyszłości w Republice Gilead, utworzonej po wojnie na terenie Stanów Zjednoczonych. Zabronione jest tu niemal wszystko, co nie pasuje do „jedynej słusznej koncepcji” totalitarnego państwa: homoseksualizm, cudzołóstwo i prostytucja, kolorowe pisma dla kobiet, a nawet oryginalny, indywidualny ubiór. Ponieważ powietrze jest skażone radioaktywnie, większość kobiet nie może mieć dzieci. Rząd wyznacza więc „płodne” dziewczyny, tak zwane „Podręczne”, by rodziły potomków wpływowym, bezdzietnym rodzinom. W tym celu umieszcza je w domach notabli, mających je zapłodnić. Jedną z nich jest Kate (Natasha Richardson), złapana na próbie ucieczki do Kanady.

Małżeństwo emerytów próbuje rozwiązać swoje problemy finansowe biorąc udział w konkursie tańca – zaskakująca zaradność i hart ducha! Polityk podejrzany o oszustwa podatkowe przeżywa bliskie spotkanie z niezadowolonym obywatelem – kto by nie chciał pokazać władzy, gdzie może sobie wsadzić swoje decyzje? Młody prawnik stara się wspinać po kolejnych szczeblach kariery próbując udowodnić innym swoją wartość – nikt nie powiedział, że w tej branży trzeba być sympatycznym człowiekiem. Nastoletnia dziewczyna powoli odkrywa świat seksualnej dojrzałości, nie zdając sobie sprawy jak bardzo bezwzględne i niesprawiedliwe potrafi być życie. Ot, proza życia. Błaha codzienność. Wydawać by się mogło, że to zwykłe losy zwykłych obywateli. Przyjrzyjcie się jednak bliżej… a dla pewności nie jedzcie nic wcześniej! Cztery niepokojące, smutne i wstrząsające historie tworzą obraz trzech pokoleń żyjących we współczesnej Francji. To przedstawiciele czterech klas, których losy stanowią odważny komentarz na temat współczesnego społeczeństwa i politycznego zepsucia. Przygotujcie się, bo czekają tu na was rzeczy ciężkie do przełknięcia.

Doktor Frankenstein i jego pomocnik, zostają zabici przez sługi czarownika Cagliostro, który chce wykorzystać stworzone przez naukowca monstrum. Jego plany pokrzyżować próbuje córka doktora Vera i zakochany w niej doktor Seward.

Alain Revant (Helmut Berger) lubił cierpieć i sprawiać, żeby ludzie cierpieli. Zniszczenie tego, co kochał, sprawiało mu prawdziwą przyjemność. Kiedy Sylvie (Edith Scob), jego żona, u kresu wytrzymałości, rzuciła się w pustkę, zadowolił się uśmiechem. Pomimo pewnych wątpliwości wyrażonych przez inspektora Leroya (Charles Aznavour), policja najwyraźniej doszła do wniosku, że doszło do samobójstwa. Alain był potworem. Prawdziwy potwór. Piękny potwór. To także jego uroda przyciągnęła Nathalie (Virna Lisi). Oślepiona miłością, zaintrygowana tajemnicą, która emanowała z tego mężczyzny, Nathalie wyszła za niego za mąż...